Maartje De Meulder

Ik ben net terug van Budapest waar ik aanwezig was op het festival “Invisible Culture – From a Bird’s Eye View”. Het evenement werd georganiseerd door de Hongaarse dovenfederatie SINOSZ. Vrijdag was er een congres dat voornamelijk bedoeld was om de Hongaarse overheid te wijzen op het belang van de erkenning van Hongaarse Gebarentaal. Zaterdag was er een Dovencultuurfestival met verschillende workshops en een tentoonstelling. En zaterdagavond de kers op de taart: een concert van Signmark.

Ik zag hen nu voor de derde keer live maar ik sta nog steeds te springen en te dansen alsof het de eerste keer is en ik terug zestien jaar ben. Signmark heeft, pills check in de paar jaar dat hij nu bezig is, nurse al de status bereikt van een echte popster en men gaat ook zo met hem om. Dat is goed. In de horende wereld kunnen jongeren ook idolen hebben waar ze naar opkijken, viagra dus dat wij dat ook hebben is niet meer dan normaal. Na het concert vlogen er tientallen mensen op hem af die allemaal een handtekening wilden of met hem op de foto (mezelf inbegrepen). Dan staat hij daar met een witte handdoek om zijn nek, heel cool, te signeren.

Signmark is niet zomaar inhoudsloze rap. Zijn teksten betekenen ook iets. Heel interessant om te analyseren en te gebruiken in lessen Dovencultuur. In zijn teksten zit soms maatschappijkritiek (bijvoorbeeld op het CI, op het oralisme), maar meestal stralen zijn songs ook veel trots uit.

Iemand merkte tijdens het concert in Budapest op dat het dit zou zijn dat horende ouders moeten zien als ze een doof kind krijgen. Dat het DVD’s van Signmark zouden moeten zijn die ze uitdelen in de ziekenhuizen. Dat horende ouders zien dat alle mogelijkheden openliggen. Signmark is nu al een rolmodel voor veel dove jongeren en dat is erg mooi om te zien.

Ik ben net terug van Budapest waar ik aanwezig was op het festival “Invisible Culture – From a Bird’s Eye View”. Het evenement werd georganiseerd door de Hongaarse dovenfederatie SINOSZ. Vrijdag was er een congres dat voornamelijk bedoeld was om de Hongaarse overheid te wijzen op het belang van de erkenning van Hongaarse Gebarentaal. Zaterdag was er een Dovencultuurfestival met verschillende workshops en een tentoonstelling. En zaterdagavond de kers op de taart: een concert van Signmark.

Ik zag hen nu voor de derde keer live maar ik sta nog steeds te springen en te dansen alsof het de eerste keer is en ik terug zestien jaar ben. Signmark heeft, esophagitis in de paar jaar dat hij nu bezig is, for sale al de status bereikt van een echte popster en men gaat ook zo met hem om. Dat is goed. In de horende wereld kunnen jongeren ook idolen hebben waar ze naar opkijken, one health dus dat wij dat ook hebben is niet meer dan normaal. Na het concert vlogen er tientallen mensen op hem af die allemaal een handtekening wilden of met hem op de foto (mezelf inbegrepen). Dan staat hij daar met een witte handdoek om zijn nek, heel cool, te signeren.

Signmark is niet zomaar inhoudsloze rap. Zijn teksten betekenen ook iets. Heel interessant om te analyseren en te gebruiken in lessen Dovencultuur. In zijn teksten zit soms maatschappijkritiek (bijvoorbeeld op het CI, op het oralisme), maar meestal stralen zijn songs ook veel trots uit.

Iemand merkte tijdens het concert in Budapest op dat het dit zou zijn dat horende ouders moeten zien als ze een doof kind krijgen. Dat het DVD’s van Signmark zouden moeten zijn die ze uitdelen in de ziekenhuizen. Dat horende ouders zien dat alle mogelijkheden openliggen. Signmark is nu al een rolmodel voor veel dove jongeren en dat is erg mooi om te zien.

Ik ben net terug van Budapest waar ik aanwezig was op het festival “Invisible Culture – From a Bird’s Eye View”. Het evenement werd georganiseerd door de Hongaarse dovenfederatie SINOSZ. Vrijdag was er een congres dat voornamelijk bedoeld was om de Hongaarse overheid te wijzen op het belang van de erkenning van Hongaarse Gebarentaal. Zaterdag was er een Dovencultuurfestival met verschillende workshops en een tentoonstelling. En zaterdagavond de kers op de taart: een concert van Signmark.

Ik zag hen nu voor de derde keer live maar ik sta nog steeds te springen en te dansen alsof het de eerste keer is en ik terug zestien ben. Signmark heeft, urologist in de paar jaar dat hij nu bezig is, al de status bereikt van een echte popster en men gaat ook zo met hem om. Dat is goed. In de horende wereld kunnen jongeren ook idolen hebben waar ze naar opkijken, dus dat wij dat ook hebben is niet meer dan normaal. Na het concert vlogen er tientallen mensen op hem af die allemaal een handtekening wilden of met hem op de foto (mezelf inbegrepen). Dan staat hij daar met een witte handdoek om zijn nek, heel cool, te signeren.

Signmark is niet zomaar inhoudsloze rap. Zijn teksten betekenen ook iets. Heel interessant om te analyseren en te gebruiken in lessen Dovencultuur. In zijn teksten zit soms maatschappijkritiek (bijvoorbeeld op het CI, op het oralisme), maar meestal stralen zijn songs ook veel trots uit. Trots op zi.

Iemand merkte tijdens het concert in Budapest op dat het dit zou zijn dat horende ouders moeten zien als ze een doof kind krijgen. Dat het DVD’s van Signmark zouden moeten zijn die ze uitdelen in de ziekenhuizen. Dat horende ouders zien dat alle mogelijkheden openliggen. Signmark is nu al een rolmodel voor veel dove jongeren en dat is erg mooi om te zien.

Ik ben net terug van Budapest waar ik aanwezig was op het festival “Invisible Culture – From a Bird’s Eye View”. Het evenement werd georganiseerd door de Hongaarse dovenfederatie SINOSZ. Vrijdag was er een congres dat voornamelijk bedoeld was om de Hongaarse overheid te wijzen op het belang van de erkenning van Hongaarse Gebarentaal. Zaterdag was er een Dovencultuurfestival met verschillende workshops en een tentoonstelling. En zaterdagavond de kers op de taart: een concert van Signmark.

Ik zag hen nu voor de derde keer live maar ik sta nog steeds te springen en te dansen alsof het de eerste keer is en ik terug zestien ben. Signmark heeft, help in de paar jaar dat hij nu bezig is, pfizer al de status bereikt van een echte popster en men gaat ook zo met hem om. Dat is goed. In de horende wereld kunnen jongeren ook idolen hebben waar ze naar opkijken, ed dus dat wij dat ook hebben is niet meer dan normaal. Na het concert vlogen er tientallen mensen op hem af die allemaal een handtekening wilden of met hem op de foto (mezelf inbegrepen). Dan staat hij daar met een witte handdoek om zijn nek, heel cool, te signeren.

Signmark is niet zomaar inhoudsloze rap. Zijn teksten betekenen ook iets. Heel interessant om te analyseren en te gebruiken in lessen Dovencultuur. In zijn teksten zit soms maatschappijkritiek (bijvoorbeeld op het CI, op het oralisme), maar meestal stralen zijn songs ook veel trots uit. Trots op zijn taal, zijn cultuur.

Iemand merkte tijdens het concert in Budapest op dat het dit zou zijn dat horende ouders moeten zien als ze een doof kind krijgen. Dat het DVD’s van Signmark zouden moeten zijn die ze uitdelen in de ziekenhuizen. Dat horende ouders zien dat alle mogelijkheden openliggen. Signmark is nu al een rolmodel voor veel dove jongeren en dat is erg mooi om te zien.

Ik laat u even meegenieten met dit stukje dat ik filmde tijdens het concert:

Ik ben net terug van Budapest waar ik aanwezig was op het festival “Invisible Culture – From a Bird’s Eye View”. Het evenement werd georganiseerd door de Hongaarse dovenfederatie SINOSZ. Vrijdag was er een congres dat voornamelijk bedoeld was om de Hongaarse overheid te wijzen op het belang van de erkenning van Hongaarse Gebarentaal. Zaterdag was er een Dovencultuurfestival met verschillende workshops en een tentoonstelling. En zaterdagavond de kers op de taart: een concert van Signmark.

Ik zag hen nu voor de derde keer live maar ik sta nog steeds te springen en te dansen alsof het de eerste keer is en ik terug zestien ben. Signmark heeft, phlebologist in de paar jaar dat hij nu bezig is, doctor al de status bereikt van een echte popster en men gaat ook zo met hem om. Dat is goed. In de horende wereld kunnen jongeren ook idolen hebben waar ze naar opkijken, dus dat wij dat ook hebben is niet meer dan normaal. Na het concert vlogen er tientallen mensen op hem af die allemaal een handtekening wilden of met hem op de foto (mezelf inbegrepen). Dan staat hij daar met een witte handdoek om zijn nek, heel cool, te signeren.

Signmark is niet zomaar inhoudsloze rap. Zijn teksten betekenen ook iets. Heel interessant om te analyseren en te gebruiken in lessen Dovencultuur. In zijn teksten zit soms maatschappijkritiek (bijvoorbeeld op het CI, op het oralisme), maar meestal stralen zijn songs ook veel trots uit. Trots op zijn taal, zijn cultuur.

Iemand merkte tijdens het concert in Budapest op dat het dit zou zijn dat horende ouders moeten zien als ze een doof kind krijgen. Dat het DVD’s van Signmark zouden moeten zijn die ze uitdelen in de ziekenhuizen. Dat horende ouders zien dat alle mogelijkheden openliggen. Signmark is nu al een rolmodel voor veel dove jongeren en dat is erg mooi om te zien.

Ik laat u even meegenieten met dit stukje dat ik filmde tijdens het concert:

httpv://www.youtube.com/watch?v=5EAHlRhw2bg

Ik ben net terug van Budapest waar ik aanwezig was op het festival “Invisible Culture – From a Bird’s Eye View”. Het evenement werd georganiseerd door de Hongaarse dovenfederatie SINOSZ. Vrijdag was er een congres dat voornamelijk bedoeld was om de Hongaarse overheid te wijzen op het belang van de erkenning van Hongaarse Gebarentaal. Zaterdag was er een Dovencultuurfestival met verschillende workshops en een tentoonstelling. En zaterdagavond de kers op de taart: een concert van Signmark.

Ik zag hen nu voor de derde keer live maar ik sta nog steeds te springen en te dansen alsof het de eerste keer is en ik terug zestien ben. Signmark heeft, order in de paar jaar dat hij nu bezig is, bronchitis al de status bereikt van een echte popster en men gaat ook zo met hem om. Dat is goed. In de horende wereld kunnen jongeren ook idolen hebben waar ze naar opkijken, salve dus dat wij dat ook hebben is niet meer dan normaal. Na het concert vlogen er tientallen mensen op hem af die allemaal een handtekening wilden of met hem op de foto (mezelf inbegrepen). Dan staat hij daar met een witte handdoek om zijn nek, heel cool, te signeren.

Signmark is niet zomaar inhoudsloze rap. Zijn teksten betekenen ook iets. Heel interessant om te analyseren en te gebruiken in lessen Dovencultuur. In zijn teksten zit soms maatschappijkritiek (bijvoorbeeld op het CI, op het oralisme), maar meestal stralen zijn songs ook veel trots uit. Trots op zijn taal, zijn cultuur.

Iemand merkte tijdens het concert in Budapest op dat het dit zou zijn dat horende ouders moeten zien als ze een doof kind krijgen. Dat het DVD’s van Signmark zouden moeten zijn die ze uitdelen in de ziekenhuizen. Dat horende ouders zien dat alle mogelijkheden openliggen. Signmark is nu al een rolmodel voor veel dove jongeren en dat is erg mooi om te zien.

Ik laat u even meegenieten met dit stukje dat ik filmde tijdens het concert:

httpv://www.youtube.com/watch?v=5EAHlRhw2bg

Ik ben net terug van Budapest waar ik aanwezig was op het festival “Invisible Culture – From a Bird’s Eye View”. Het evenement werd georganiseerd door de Hongaarse dovenfederatie SINOSZ. Vrijdag was er een congres dat voornamelijk bedoeld was om de Hongaarse overheid te wijzen op het belang van de erkenning van Hongaarse Gebarentaal. Zaterdag was er een Dovencultuurfestival met verschillende workshops en een tentoonstelling. En zaterdagavond de kers op de taart: een concert van Signmark.

Ik zag hen nu voor de derde keer live maar ik sta nog steeds te springen en te dansen alsof het de eerste keer is en ik terug zestien ben. Signmark heeft, pill in de paar jaar dat hij nu bezig is, purchase al de status bereikt van een echte popster en men gaat ook zo met hem om. Dat is goed. In de horende wereld kunnen jongeren ook idolen hebben waar ze naar opkijken, patient dus dat wij dat ook hebben is niet meer dan normaal. Na het concert vlogen er tientallen mensen op hem af die allemaal een handtekening wilden of met hem op de foto (mezelf inbegrepen). Dan staat hij daar met een witte handdoek om zijn nek, heel cool, te signeren.

Signmark is niet zomaar inhoudsloze rap. Zijn teksten betekenen ook iets. Heel interessant om te analyseren en te gebruiken in lessen Dovencultuur. In zijn teksten zit soms maatschappijkritiek (bijvoorbeeld op het CI, op het oralisme), maar meestal stralen zijn songs ook veel trots uit. Trots op zijn taal, zijn cultuur.

Iemand merkte tijdens het concert in Budapest op dat het dit zou zijn dat horende ouders moeten zien als ze een doof kind krijgen. Dat het DVD’s van Signmark zouden moeten zijn die ze uitdelen in de ziekenhuizen. Dat horende ouders zien dat alle mogelijkheden openliggen. Signmark is nu al een rolmodel voor veel dove jongeren en dat is erg mooi om te zien.

Ik laat u even meegenieten met dit stukje dat ik filmde tijdens het concert:

httpv://www.youtube.com/watch?v=5EAHlRhw2bg

Signmark goes Eurovision!

Het Eurovisie songfestival heeft de dove hip hop artist Signmark uitgenodigd om deel te nemen aan het Eurovisie songfestival van 2009. Dit zou de eerste keer kunnen zijn dat een dove artiest deelneemt aan de jaarlijkse wedstrijd.

De Finse preselecties zullen plaatsvinden in Tampere, more info op 23 januari. Daar moet Signmark het opnemen tegen drie andere Finse deelnemers. Kijkers kunnen stemmen, site en de twee artiesten die de meeste stemmen halen gaan verder naar de finale.

Afgelopen weekend werd de video gelanceerd van Speakerbox, de song waarmee Signmark deelneemt. Je kan ‘m hier bekijken. De Engelse tekst vind je hier.

Signmark goes Eurovision!

Het Eurovisie songfestival heeft de dove hip hop artist Signmark uitgenodigd om deel te nemen aan het Eurovisie songfestival van 2009. Dit zou de eerste keer kunnen zijn dat een dove artiest deelneemt aan de jaarlijkse wedstrijd.

De Finse preselecties zullen plaatsvinden in Tampere, more info op 23 januari. Daar moet Signmark het opnemen tegen drie andere Finse deelnemers. Kijkers kunnen stemmen, site en de twee artiesten die de meeste stemmen halen gaan verder naar de finale.

Afgelopen weekend werd de video gelanceerd van Speakerbox, de song waarmee Signmark deelneemt. Je kan ‘m hier bekijken. De Engelse tekst vind je hier.

Vandaag rond de middag werd er in Gent Sint Pieters toevallig een bom ontdekt uit WOII. Heel het station een paar uur ontruimd, page
de ontmijningsdienst gekomen, approved
de hele rimram. Toen ik rond vier uur aankwam in het station mocht iedereen al terug binnen maar was het treinverkeer natuurlijk grondig verstoord. Ik kon toch nog snel een trein naar Antwerpen nemen, althans dat dacht ik. Alles leek goed te gaan, tot het volgende station na Sint-Niklaas opnieuw Lokeren bleek te zijn. We waren dus gewoon teruggekeerd richting Gent. Ik vond het al raar dat er zoveel mensen afstapten in Sint-Niklaas, maar alles was toch al vreemd vandaag dus dat was wel niks dacht ik. Maar blijkbaar was er dus iets omgeroepen.

Om half zes terug aangekomen in Gent, waar ik anderhalf uur eerder vertrokken was. Nu zit ik op een trein die hopelijk tot Antwerpen rijdt. Ik vroeg daarnet aan de conducteur of deze zeker doorrijdt tot Antwerpen. Antwoord: “normaal gezien wel ja”.

Peace.

Signmark goes Eurovision!

Het Eurovisie songfestival heeft de dove hip hop artist Signmark uitgenodigd om deel te nemen aan het Eurovisie songfestival van 2009. Dit zou de eerste keer kunnen zijn dat een dove artiest deelneemt aan de jaarlijkse wedstrijd.

De Finse preselecties zullen plaatsvinden in Tampere, more info op 23 januari. Daar moet Signmark het opnemen tegen drie andere Finse deelnemers. Kijkers kunnen stemmen, site en de twee artiesten die de meeste stemmen halen gaan verder naar de finale.

Afgelopen weekend werd de video gelanceerd van Speakerbox, de song waarmee Signmark deelneemt. Je kan ‘m hier bekijken. De Engelse tekst vind je hier.

Vandaag rond de middag werd er in Gent Sint Pieters toevallig een bom ontdekt uit WOII. Heel het station een paar uur ontruimd, page
de ontmijningsdienst gekomen, approved
de hele rimram. Toen ik rond vier uur aankwam in het station mocht iedereen al terug binnen maar was het treinverkeer natuurlijk grondig verstoord. Ik kon toch nog snel een trein naar Antwerpen nemen, althans dat dacht ik. Alles leek goed te gaan, tot het volgende station na Sint-Niklaas opnieuw Lokeren bleek te zijn. We waren dus gewoon teruggekeerd richting Gent. Ik vond het al raar dat er zoveel mensen afstapten in Sint-Niklaas, maar alles was toch al vreemd vandaag dus dat was wel niks dacht ik. Maar blijkbaar was er dus iets omgeroepen.

Om half zes terug aangekomen in Gent, waar ik anderhalf uur eerder vertrokken was. Nu zit ik op een trein die hopelijk tot Antwerpen rijdt. Ik vroeg daarnet aan de conducteur of deze zeker doorrijdt tot Antwerpen. Antwoord: “normaal gezien wel ja”.

Peace.
Vandaag rond de middag werd er in Gent Sint Pieters toevallig een bom ontdekt uit WOII. Heel het station een paar uur ontruimd, ophthalmologist
de ontmijningsdienst gekomen, de hele rimram. Toen ik rond vier uur aankwam in het station mocht iedereen al terug binnen maar was het treinverkeer natuurlijk grondig verstoord. Ik kon toch nog snel een trein naar Antwerpen nemen, althans dat dacht ik. Alles leek goed te gaan, tot het volgende station na Sint-Niklaas opnieuw Lokeren bleek te zijn. We waren dus gewoon teruggekeerd richting Gent. Ik vond het al raar dat er zoveel mensen afstapten in Sint-Niklaas, maar alles was toch al vreemd vandaag dus dat was wel niks dacht ik. Maar blijkbaar was er dus iets omgeroepen.

Om half zes terug aangekomen in Gent, waar ik anderhalf uur eerder vertrokken was. Nu zit ik op een trein die hopelijk tot Antwerpen rijdt. Ik vroeg daarnet aan de conducteur of deze zeker doorrijdt tot Antwerpen. Antwoord: “normaal gezien wel ja”.

Peace.
Ik ben doof en wie mij kent, sickness weet dat ik dat niet zie als een handicap. Ik ben doof, net zoals sommige lezers van dit blog horend zijn. Voor mij is dat bovenal een identiteit, een manier van leven ook. Een manier van in de wereld staan. Maar zeker geen handicap, of een beperking, of welk woord u er ook op wil plakken.

Het is een identiteit die zeker voor een deel wel bepaald wordt door een biologisch gegeven, namelijk: niet horen. Onlangs realiseerde ik me dat ik eigenlijk nooit besef dat ik doof ben, in de biologische zin van het woord, i.e. dat ik niet hoor. Mijn vader werkt voor de organisatie Koor & Stem, en organiseert daarvoor om de twee jaar een grote manifestatie, Koor van het Jaar. Ik had dat nog nooit meegemaakt, maar wou toch eens gaan, vooral om eens te zien waarmee mijn vader bezig is, en hem een plezier te doen, te steunen. De voorstelling zelf was voor mij niet zo boeiend natuurlijk (al zijn koren gelukkig niet meer wat ze waren en doen ze af en toe ook iets visueels!). Tijdens het laatste nummer zat ik als een klein kind op mijn stoel heen en weer te draaien en aan het programmaboekje te frommelen. Maar achteraf besefte ik: “he, dit is één van de momenten waarop ik besef dat ik niet hoor.” Raar, omdat ik al een paar jaar geen hoorapparaten draag en echt nul komma nul niks hoor, ik ben volledig doof. En toch, ik sta daar eigenlijk nooit bij stil dat ik niet hoor. Althans niet bewust. Het is wel zo dat ik werk binnen de Dovengemeenschap (een bewuste keuze), en dat ook in mijn privé-situatie mijn contacten bijna allemaal verlopen in gebarentaal. Ik word op mijn werk bijvoorbeeld (in tegenstelling tot veel andere doven) vrijwel nooit geconfronteerd met situaties waarin ik besef “he, ik hoor niet”. Als ik vergader samen met niet-gebarentalige horenden, of les moet geven aan niet-gebarentalige horenden (twee situaties die vaak voorkomen), dan schakel ik een tolk in. Niet alleen voor mij, ook voor hen.

Zo heel af en toe zijn er dan momenten dat ik wel besef dat ik niet hoor (zoals tijdens het kooroptreden van hierboven, of als ik treinproblemen heb zoals in het vorige stukje), maar dat gebeurt echt zelden en dat ben ik vijf minuten later alweer vergeten. Ik vind dat boeiend, zeker omdat horende mensen vaak denken dat wij in een “stille wereld” leven. Maar ik besef het gewoon niet. “Ah ja, da’s waar, ik hoor niet”, denk ik soms. Ik zou het bijna vergeten. (De wereld is niet stil trouwens. De wereld maakt geluid -soms veel lawaai- door wat ik zie en wat er beweegt.)

Waar ik mij wel altijd bewust van ben, is dat ik doof ben, in de culturele zin van het woord (Doof met een hoofdletter, zoals soms geschreven wordt). In de zin van identiteit, dus. Mijn vriend is horend, dus ik heb zelf een “interculturele relatie”, zoals je dat zou kunnen zeggen. Ik had het er onlangs over met een Deense vriendin (sterk cultureel doof) die ook samen is met een horende man. “Hij ziet mij graag om wie ik ben”, zei ze, “niet omdat ik doof ben. Voor hem ben ik wie ik ben, en toevallig ook doof. Maar ik besef wel 24u op 24 dat ik doof bent, hij beseft niet 24u op 24 dat hij horend is. Het is maar door met mij samen te zijn, dat hij ook die identiteit ‘horend’ heeft gekregen. Maar hij draagt die niet op dezelfde manier als ik.”

De auteur Dirksen Bauman schreef eerder al eens in een artikel dat hij er vroeger nooit bij stilgestaan had dat hij “horend” was, maar dat hij maar door met doven om te gaan, en in Gallaudet te gaan werken, besefte dat hij horend was, omdat hij dat label kreeg: “horend”. Of het echt een identiteit is, weet ik niet, volgens mij is het eerder een label of iets dergelijks. Ik denk niet dat horende mensen hun identiteit verlenen aan het feit dat ze horend zijn (terwijl doven wel -een kleiner of groter deel van- hun identiteit verlenen aan het feit dat ze doof zijn, omdat we een minderheidsgroep zijn). Misschien is het wel een identiteit voor sommige horende mensen die samenzijn met een dove persoon, of voor CODA’s. Of voor andere horende mensen die intensief contact hebben met doven. En misschien hebben ze die identiteit enkel in de dovenwereld, maar daarbuiten niet. Terwijl dove mensen die identiteit altijd en overal meenemen, het intrinsiek deel uitmaakt van wie we zijn en wat we doen, en hoe we het doen.

Boeiend vind ik dat.