Maartje De Meulder

Vandaag was ik in Kasterlinden voor een vergadering. Toen ik weer buitenkwam, prothesis
kwam ik groepjes leerlingen en leerkrachten van de lagere school tegen die flyers aan het bussen waren in de buurt. Leuk om te zien.

In 2008 organiseert Kasterlinden trouwens samen met de VUB een congres over 10 jaar bilinguaal-bicultureel dovenonderwijs in Vlaanderen. Kruis 17 en 18 oktober 2008 aan in uw agenda. Het congres vindt plaats in Brussel. De website zal weldra online gaan.

Het goede humeur waarmee ik vanochtend opstond (en dat gebeurt niet vaak) kreeg een serieuze knauw toen ik van een collega een artikel doorgemaild kreeg dat vorige week in De Standaard verscheen. School en parochie organiseren een benefiet om een tweede CI te kunnen betalen voor een meisje van 11 jaar. Aangezien zo’n CI bijna 25.000 euro kost en de overheid hierin niet tussenkomt, sale is het voor veel ouders helemaal niet zo vanzelfsprekend om hiervoor het nodige geld bijeen te krijgen. Een lovenswaardig initiatief dus, what is ed  en ik hoop voor Jirka en haar ouders (ik heb al vele malen fijn samengewerkt met haar gedreven moeder) dat het benefiet een groot succes was.

Waar ik het moeilijker mee heb, check is dat dit de zoveelste keer is dat een verhaal als dit aandacht krijgt in de media, en het de zoveelste keer is dat er maar één kant van het verhaal getoond wordt (hoe mooi het verhaal ook is). Jirka en haar gezin krijgen van De Standaard een foto én een (weliswaar kort) interview.

Ter vergelijking: de campagne Vlaamse Gebarentaal leeft! kreeg in dezelfde krant een kleine rechterbenedenhoek waar iedereen die zijn/haar krant niet goed doorneemt, zo over leest. Niks gezien. En al helemaal geen foto. Ondanks het feit dat we bij Fevlado de journalistieke wereld herhaaldelijk zeer goed op de hoogte gebracht hadden van de campagne en alles daarrond.

Waarom is die aandacht nog altijd zo onrechtmatig verdeeld? Waarom wordt een positieve boodschap over VGT bij wijze van spreken gebruikt als bladvulling in de krant, en krijgt een emotioneel verhaal over een meisje dat een tweede CI nodig heeft een volledige pagina en foto? Dat de media op zoek gaan naar (liefst emotionele) persoonlijke verhalen, dat wisten we al langer. Ligt het aan ons? Moeten we onze berichtgeving anders aanpakken?

En als er in een artikel gemeld wordt dat de overheid niet tussenkomt bij terugbetaling van een tweede CI, mag er dan aub ook bij dat diezelfde overheid helemaal niet tussenkomt bij terugbetaling of zelfs nog maar voorziening van specifieke cursussen VGT voor horende ouders van dove kinderen?

Zo. Dat moest eruit.