Maartje De Meulder

Vorig weekend naar Hand in ‘t Oog gaan kijken in Oostende. In tegenstelling tot vrijdag was de zaal zaterdag niet volledig uitverkocht, neurologist impotent maar ze zat toch zo goed als vol. Het was zeer mooi en speciaal, cystitis anders dan alles wat we tot nu toe gewoon waren. Hier en daar ook enkele invloeden van Wolf (de productie waar Kurt en Serge enkele jaren geleden in meespeelden).

Het voorwoord van Kurt “dat je niet moest proberen een verhaal te zoeken” was een goede zet. Nadien tussen het bier en de wijn werd er nog heel wat gespeculeerd over wat die of die scène juist betekende of niet betekende. Veel ruimte voor eigen fantasie, this web en dat is leuk.

Dus een dikke proficiat aan de hele ploeg van Hand in ‘t Oog voor deze prachtige productie. Ik kijk al uit naar de volgende.

Het enige dat een beetje een koude douche was, zaterdag, was het afsluitend woord van de schepen. Dat een productie als dit bewijst “dat mensen met een handicap ook van cultuur kunnen genieten” en “mensen met een handicap ook kunnen participeren in cultuur”. Daar zaten we écht niet op te wachten. Goed bedoeld, maar een beetje ongelukkig verwoord. Ook over de keuze van de tolken moet misschien nog eens nagedacht worden.

Maar voor de rest: chapeau!

Vorig weekend naar Hand in ‘t Oog gaan kijken in Oostende. In tegenstelling tot vrijdag was de zaal zaterdag niet volledig uitverkocht, impotent maar ze zat toch zo goed als vol. Het was zeer mooi en speciaal, anders dan alles wat we tot nu toe gewoon waren. Hier en daar ook enkele invloeden van Wolf (de productie waar Kurt en Serge enkele jaren geleden in meespeelden).

Het voorwoord van Kurt “dat je niet moest proberen een verhaal te zoeken” was een goede zet. Nadien tussen het bier en de wijn werd er nog heel wat gespeculeerd over wat die of die scène juist betekende of niet betekende. Veel ruimte voor eigen fantasie, en dat is leuk.

Dus een dikke proficiat aan de hele ploeg van Hand in ‘t Oog voor deze prachtige productie. Ik kijk al uit naar de volgende.

Het enige dat een beetje een koude douche was, zaterdag, was het afsluitend woord van de schepen. Dat een productie als dit bewijst “dat mensen met een handicap ook van cultuur kunnen genieten” en “mensen met een handicap ook kunnen participeren in cultuur”. Daar zaten we écht niet op te wachten. Goed bedoeld, maar een beetje ongelukkig verwoord. Ook over de keuze van de tolken moet misschien nog eens nagedacht worden.

Maar voor de rest: chapeau!

Maandag gaf ik een lezing aan een welbepaalde hogeschool in Antwerpen over Vlaamse Gebarentaal en Dovencultuur. Twee uur lang deed ik mijn best om de cultureel-linguïstische visie op doofheid duidelijk te maken, decease
gaf ik informatie over Dovencultuur, medicine de Dovengemeenschap. Een volledig positief verhaal.

Nadien kwam er een studente naar mij toe, ed “of ze nog even iets mocht vragen”. Ik: “natuurlijk, laat maar komen!” Waarop zij: “wil je eens even spreken?” Dan denk ik bij mezelf: “waar ben ik mee bezig??” Het is niet de eerste keer dat het gebeurt. Steeds antwoord ik “nee”, en leg ik uit waarom. Maar ze lijken het niet altijd te begrijpen. En het positieve gevoel waarmee ik aan de lezing begon, is dan meestal op slag verdwenen…

Vorig weekend naar Hand in ‘t Oog gaan kijken in Oostende. In tegenstelling tot vrijdag was de zaal zaterdag niet volledig uitverkocht, impotent maar ze zat toch zo goed als vol. Het was zeer mooi en speciaal, anders dan alles wat we tot nu toe gewoon waren. Hier en daar ook enkele invloeden van Wolf (de productie waar Kurt en Serge enkele jaren geleden in meespeelden).

Het voorwoord van Kurt “dat je niet moest proberen een verhaal te zoeken” was een goede zet. Nadien tussen het bier en de wijn werd er nog heel wat gespeculeerd over wat die of die scène juist betekende of niet betekende. Veel ruimte voor eigen fantasie, en dat is leuk.

Dus een dikke proficiat aan de hele ploeg van Hand in ‘t Oog voor deze prachtige productie. Ik kijk al uit naar de volgende.

Het enige dat een beetje een koude douche was, zaterdag, was het afsluitend woord van de schepen. Dat een productie als dit bewijst “dat mensen met een handicap ook van cultuur kunnen genieten” en “mensen met een handicap ook kunnen participeren in cultuur”. Daar zaten we écht niet op te wachten. Goed bedoeld, maar een beetje ongelukkig verwoord. Ook over de keuze van de tolken moet misschien nog eens nagedacht worden.

Maar voor de rest: chapeau!

Maandag gaf ik een lezing aan een welbepaalde hogeschool in Antwerpen over Vlaamse Gebarentaal en Dovencultuur. Twee uur lang deed ik mijn best om de cultureel-linguïstische visie op doofheid duidelijk te maken, decease
gaf ik informatie over Dovencultuur, medicine de Dovengemeenschap. Een volledig positief verhaal.

Nadien kwam er een studente naar mij toe, ed “of ze nog even iets mocht vragen”. Ik: “natuurlijk, laat maar komen!” Waarop zij: “wil je eens even spreken?” Dan denk ik bij mezelf: “waar ben ik mee bezig??” Het is niet de eerste keer dat het gebeurt. Steeds antwoord ik “nee”, en leg ik uit waarom. Maar ze lijken het niet altijd te begrijpen. En het positieve gevoel waarmee ik aan de lezing begon, is dan meestal op slag verdwenen…

Ik ben opgeroepen als bijzitter in een stembureau in Antwerpen voor de federale verkiezingen van 10 juni.

Minister Dewael liet eerder al weten dat dove personen automatisch vrijgesteld kunnen worden van deze opdracht. Voor wie de opdracht toch wil vervullen, advice
zijn de gemeenten verantwoordelijk voor de organisatie en toegankelijkheid van het stembureau. Lees: voor de kosten van een tolk VGT.

Ik stuurde een mailtje naar de voorzitter van het stembureau om te laten weten dat ik graag bereid ben om bijzitter te zijn, op voorwaarde dat de stad Antwerpen zou instaan voor de tolkkosten. Ik zette er alle andere nodige informatie bij. Hoeveel een tolk hen concreet zou kosten, de website van het CAB, …

Concreet gaat het om acht tolkuren (van 7u tot 15u) + bemiddelingskosten + vervoerskosten. Go figure.

Al snel kreeg ik een mailtje terug:

“Wij danken u voor uw bereidwiligheid en de verstrekte informatie. Wij trachten het kostenplaatje voor de stad Antwerpen zo laag mogelijk te houden. We zullen u vrijstellen van de taak als bijzitter maar mogen wij u wel vragen ons een attest te bezorgen waaruit blijkt dat u doof bent.

Met vriendelijke groeten,

het verkiezingsteam.”

Nu zijn er twee opties. Het gewoon hierbij laten en ze braaf een attestje opsturen (een audiogram?). Ofwel terugmailen dat ik niet om een vrijstelling gevraagd heb en dat ik gewoon daar aanwezig wil zijn met een tolk. Ik ben er nog niet uit …

Op dit moment is op één de eerste reeks van Mondelinge Vragen te zien, ed het strak geregisseerde programma waarbij een selectie “gelukkigen” vragen mag stellen aan Verhofstadt, Leterme en Vandelanotte.

Ik wou het zo graag zien, maar het is niet ondertiteld. Heb het toch opgezet, gewoon om te zien hoe zenuwachtig die mannen zijn. Maar op dit moment blijven ze er alledrie uiterlijk kalm onder, en lijkt het publiek dat vragen mag stellen zenuwachtiger dan zij.

Misschien toch maar eens met z’n allen mailtjes sturen naar één en naar de 888-redactie met de vraag om in de toekomst extra personeel in te zetten voor live ondertiteling zodat ook wij toegang hebben tot volledige informatie voor de verkiezingen?