Vorig weekend naar Hand in ‘t Oog gaan kijken in Oostende. In tegenstelling tot vrijdag was de zaal zaterdag niet volledig uitverkocht, neurologist impotent maar ze zat toch zo goed als vol. Het was zeer mooi en speciaal, cystitis anders dan alles wat we tot nu toe gewoon waren. Hier en daar ook enkele invloeden van Wolf (de productie waar Kurt en Serge enkele jaren geleden in meespeelden).
Het voorwoord van Kurt “dat je niet moest proberen een verhaal te zoeken” was een goede zet. Nadien tussen het bier en de wijn werd er nog heel wat gespeculeerd over wat die of die scène juist betekende of niet betekende. Veel ruimte voor eigen fantasie, this web en dat is leuk.
Dus een dikke proficiat aan de hele ploeg van Hand in ‘t Oog voor deze prachtige productie. Ik kijk al uit naar de volgende.
Het enige dat een beetje een koude douche was, zaterdag, was het afsluitend woord van de schepen. Dat een productie als dit bewijst “dat mensen met een handicap ook van cultuur kunnen genieten” en “mensen met een handicap ook kunnen participeren in cultuur”. Daar zaten we écht niet op te wachten. Goed bedoeld, maar een beetje ongelukkig verwoord. Ook over de keuze van de tolken moet misschien nog eens nagedacht worden.
Maar voor de rest: chapeau!
Vorig weekend naar Hand in ‘t Oog gaan kijken in Oostende. In tegenstelling tot vrijdag was de zaal zaterdag niet volledig uitverkocht, impotent maar ze zat toch zo goed als vol. Het was zeer mooi en speciaal, anders dan alles wat we tot nu toe gewoon waren. Hier en daar ook enkele invloeden van Wolf (de productie waar Kurt en Serge enkele jaren geleden in meespeelden).
Het voorwoord van Kurt “dat je niet moest proberen een verhaal te zoeken” was een goede zet. Nadien tussen het bier en de wijn werd er nog heel wat gespeculeerd over wat die of die scène juist betekende of niet betekende. Veel ruimte voor eigen fantasie, en dat is leuk.
Dus een dikke proficiat aan de hele ploeg van Hand in ‘t Oog voor deze prachtige productie. Ik kijk al uit naar de volgende.
Het enige dat een beetje een koude douche was, zaterdag, was het afsluitend woord van de schepen. Dat een productie als dit bewijst “dat mensen met een handicap ook van cultuur kunnen genieten” en “mensen met een handicap ook kunnen participeren in cultuur”. Daar zaten we écht niet op te wachten. Goed bedoeld, maar een beetje ongelukkig verwoord. Ook over de keuze van de tolken moet misschien nog eens nagedacht worden.
Maar voor de rest: chapeau!
Maandag gaf ik een lezing aan een welbepaalde hogeschool in Antwerpen over Vlaamse Gebarentaal en Dovencultuur. Twee uur lang deed ik mijn best om de cultureel-linguïstische visie op doofheid duidelijk te maken, decease
gaf ik informatie over Dovencultuur, medicine de Dovengemeenschap. Een volledig positief verhaal.
Nadien kwam er een studente naar mij toe, ed “of ze nog even iets mocht vragen”. Ik: “natuurlijk, laat maar komen!” Waarop zij: “wil je eens even spreken?” Dan denk ik bij mezelf: “waar ben ik mee bezig??” Het is niet de eerste keer dat het gebeurt. Steeds antwoord ik “nee”, en leg ik uit waarom. Maar ze lijken het niet altijd te begrijpen. En het positieve gevoel waarmee ik aan de lezing begon, is dan meestal op slag verdwenen…
Maartje De Meulder 
Leave a Reply