Maartje De Meulder

Deaf in the City

Een blog dat ik al een tijdje volg en waar ik steeds weer van geniet, otolaryngologist internist is Deaf in the City, health van de in New York wonende Joe, artificial die enkele jaren geleden ook nog aan het Centre for Deaf Studies in Bristol gestudeerd heeft. Het is een, wat hij noemt, “sociopolitical blog” en er staan dikwijls heel amusante tekstjes op.

Vandaag heeft hij het over zijn hoorapparaat Chipper dat stuk is. Voor wie begint te denken: ‘wat is daar nu amusant of socio-politiek aan?’, hij schrijft dat op een heel plezante en eerlijke manier.

Ook leuk voor mezelf om het te lezen —ik stak tijdens mijn eerste week in Bristol mijn hoorapparaten in hun doosjes, diep in een schuif, en ik denk niet dat ze er ooit nog uit zullen komen. Joe liep enkele dagen rond zonder apparaten, en schrijft daarover:

Hearing-aid free, I sometimes think even my psychology is different. A big part of my time is spent deciphering sounds from my hearing aid – being able to turn it off, and turn my mind inwards, is very beneficial. […] There is something to be said for experiencing your body as it is and experiencing your senses as they are. Almost freeing.

Exact wat ik ook voel. Volgen, deze blog!

maartjedemeulder

6 September 2006

Algemeen

8 responses to “Deaf in the City”

annelies

September 6, 2006 at 2:00 pm

ha
ook herkenbaar voor mij 🙂
ik was vroeger onafscheidbaar van mijn hoorapparaten, maar sinds ik de Dovengemeenschap heb leren kennen draag ik ze soms zelfs een week niet (als ik onder Doven ben uiteraard). en inderdaad je beleeft de wereld dan op een heel andere manier. eigenlijk veel rustiger, en soms zefls ‘serener’. als ik mijn CI afzet voel ik mij bevrijd. En toch blijf ik hem bij me hebben en opzetten indien nodig want ja hoe je het ook draait of keert het is een ‘poort’ die communicatie met horende gemeenschap voor mij makkelijker maakt.
Sven

September 6, 2006 at 2:58 pm

idem dito. Ik voel me er veel kalmer door. Ik ben er 4 jaar geleden mee begonnen, en hoe langer, hoe minder ik t draag. Tegenwoordig draag ik het nauwelijks (1x om de 2 maand). Mijn moeder vindt het alvast ni plezant omdat onze communicatie daar erg stroef door loopt. En toch wil ik t ding ni aan. Als ik t toch aandoe voel ik me alsof ik horend probeer te zijn. En dat is misschien wel t stresserende deel dat eraf is gevallen.

Ik zeg al jaren: de stilte klinkt beter dan welke muziek ook.
Of ik de tjilpende vogeltjes niet mis? Laat me niet lachen.
annelies

September 6, 2006 at 3:41 pm

goh ja, ik heb niet het gevoel dat er iets mis mee is als ik ‘horend probeer te zijn’. met mijn vertrouwde hoorapparaatjes heb ik in elk geval dat gevoel niet. die CI, dat is wat anders. dat voelt soms toch nog altijd een beetje aan als een ‘toegifte’ van mijn kant naar de horende wereld. het is nog atlijd even schrikken als ik dat opzet, en nog altijd een opluchting als ik het afzet. voor vluchtige contacten met horenden, of met familie of lief zal ik het ook nooit aandoen. maar communicatie gaat wel duidelijk beter met het ding, anders was het al wel in de kast beland. geluidsstress aanvaarden in ruil voor een makkelijkere communicatie dus. moet kunnen. maar niet voor altijd.
mijn hoorapparaatjes daarentegen. vorig jaar een eerste keer enkele dagen zonder mijn hoorapparaatjes: zeer rare maar ook zeer speciale ervaring. je voelt je visueler, ik zou het zelfs ‘puurder’ durven noemen ook al sta sta je niet meer in de geluidswereld. maar stiller? ik heb tinnitus dus kijk ik dan met een soundtrack van elkaar afwisselende hoge en lage aanhoudende tonen naar wat zich afspeelt in de wereld rond me heen. een aparte ervaring, dat kan ik wel zeggen. en nu vind ik het ook gewoon fijn. gewoon “horen” wanneer je wilt, en niet horen wanneer je niet wilt.
Bart

September 7, 2006 at 10:06 am

‘k Herinner me de jeugdjaren (where’s the time) dat we met het hele gezin op vakantie gingen naar Spanje. Het gebeurde toen meermaals dat ik, intertijd omwille van de hitte, mijn hoorapparaten een week of wat niet meer droeg. Wat ik me daar vooral van herinner, is de miserie die ik nadien had om dat apparaat terug in de gehoorschelp te proppen… alsof mijn oorstuk gegroeid was, of mijn oren gekrompen.
En die stilte… ‘k geniet nu nog altijd van stilte rondom mij, en af en toe gaan mijn hoorapparaten nog een avondje het nachtkastje in. Maar volledige stilte… daarvoor zou ik mijn muziek nét wat teveel gaan missen.

Oh ja, Martja: ken je de weblogs van Joey Baer (Vlog) en RidorLive al? Allebei zwaar de moeite, Joey Baer heeft het tegenwoordig heel vaak over Deafhood. In video, dus ik moet alle moeite van de wereld doen om te snappen waar het over gaat. Valt niet mee, maar is absoluut de moeite.
Maartje

September 7, 2006 at 10:17 am

@ Bart: ja, RidorLive (door en door Amerikaans, maar leuk om te lezen, meestal) ken ik, en de vlog van Joey Baer … Tuurlijk. Ik verneem hier alle ‘Deafhood-nieuws’ uit eerste hand 😉
annelies

September 7, 2006 at 5:13 pm

dan moet je er natuurlijk ook de urls bij zetten hé bart
Bart

September 9, 2006 at 6:30 am

@annelies: bij deze: http://www.ridorlive.com en http://www.joeybaer.com (ooit al van google gehoord, eigenlijk? 🙂 )
Corrie

September 14, 2006 at 5:42 am

Mijn hoorapparaten draag ik al elf jaar niet meer. En inderdaad: je wordt er anders van, je krijgt een andere psyche. Dat serene gaat wel verdwijnen hoor, als je continu zonder loopt. 😉

Waar ik alleen nog altijd last van heb, als ik kruipende beestjes zie of rond mijn hoofd bemerk, dek ik gauw mijn oren af. Die voelen nog altijd een beetje onbeschermd, er kan maar zo van alles in die oorgang kruipen!