Maartje De Meulder

“En, pathopsychology
wat ga je doen in Bristol?”, vroegen mensen in België me.

“Deaf Studies”.

Op dat antwoord konden verschillende reacties volgen:

[1] “Ik weet niet wat dit is maar ik doe alsof ik het wel weet want ik durf niet verder te vragen”. Reactie: “Ah, interessant!” En daarmee was de kous dan af.
[2] “Deaf Studies? Dat is dan veel gedragspsychologie enzo?” Alsof de Dovengemeenschap met de hulp van wat stimuli en responsen volledig te vatten is.
[3] “Deaf Studies…? En wat is dat?” Zowat de meest eerlijke reactie. Ik probeerde dan steeds de vergelijking te maken met “Women Studies”, “Black Studies” en ook wel “Disability Studies”. Soms kregen mensen er dan een beter beeld van. Soms ook niet.

Een enkeling dacht zelfs dat ik een jaar naar hier zou komen om “te leren horen”.

Voor alle duidelijkheid (en kort en bondig): Deaf Studies is de studie van de taal, gemeenschap en cultuur van Dove mensen. Daarbij wordt vertrokken van een socio-cultureel, en soms ook politiek perspectief. Het medisch perspectief, waarbij gefocust wordt op het niet kunnen horen, is hier uit den boze.

Ik zal hier (om er maar enkele te noemen) vakken krijgen zoals “Sign Linguistics”, “Deaf History and Deafhood”, “Assessment of Deaf Children in Educational Settings”, “Sociolinguistics of Signed Languages”, “Health and Mental Health in the Deaf Community”, “Research Methods in the Study of Deaf People, their Language, Community and Culture” en “Deaf Studies in Perspective”. Een bonte mix dus van linguïstische, culturele, sociale, geschiedkundige, onderwijskundige, juridische en politieke perspectieven.

Bristol wordt voor één jaar mijn thuisbasis. Hier is immers het Centre for Deaf Studies (CDS) gevestigd, traumatologist midden in de universiteitsbuurt, click meer bepaald in Woodland Road.

Vanop dit weblog probeer ik jullie regelmatig te berichten over m’n belevenissen hier!

Vandaag in CDS een korte inleiding gehad over de taal— en communicatiepolitiek aldaar. Naar de horende studenten toe was men erg duidelijk: “Do not use your voice in signing class, and and sign at all time in CDS!”. Inderdaad, web een full sign language environment.

Ook in ons Student Handbook heeft men het over de filosofie van CDS: “The Centre’s philosophy is to view the Deaf community as a social and linguistic minority rather than as a group of disabled people. In keeping with this, the dominant language at CDS is British Sign Language, which is used whenever Deaf people are present, in all locations (i.e. the foyer, coffee room, corridors, meeting rooms, offices, classrooms). All students are required to adopt this philosophy.”

Van sommige mensen hier weet ik nog steeds niet of ze Doof of horend zijn. En dan weet je dat het goed zit. De communicatiepolitiek van CDS is trouwens online te vinden. De moeite waard om eens te lezen.

Vandaag in CDS een korte inleiding gehad over de taal— en communicatiepolitiek aldaar. Naar de horende studenten toe was men erg duidelijk: “Do not use your voice in signing class, and and sign at all time in CDS!”. Inderdaad, web een full sign language environment.

Ook in ons Student Handbook heeft men het over de filosofie van CDS: “The Centre’s philosophy is to view the Deaf community as a social and linguistic minority rather than as a group of disabled people. In keeping with this, the dominant language at CDS is British Sign Language, which is used whenever Deaf people are present, in all locations (i.e. the foyer, coffee room, corridors, meeting rooms, offices, classrooms). All students are required to adopt this philosophy.”

Van sommige mensen hier weet ik nog steeds niet of ze Doof of horend zijn. En dan weet je dat het goed zit. De communicatiepolitiek van CDS is trouwens online te vinden. De moeite waard om eens te lezen.

Deze info is al een beetje gedateerd, side effects
maar toch. Van 3 tot 9 oktober 2005 was het in Engeland Learn to Sign Week. Dit initiatief van de British Deaf Association (BDA) wil British Sign Language (BSL) een week lang in het middelpunt van de belangstelling plaatsen, page
en horende mensen aanmoedigen om BSL te leren. Zo kunnen geïnteresseerden bijvoorbeeld gratis een les BSL volgen.

De BDA lanceerde ook een nieuw BSL logo, dat in winkels, stations of andere publieke plaatsen gehangen kan worden om aan te geven dat er BSL wordt gebruikt. Een beetje vergelijkbaar met de bordjes die je in het buitenland in de horeca tegenkomt: “Hier spreekt men Engels.”

Dorothy Miles (1931-1993) is nog steeds één van de meest bekende en vaakst genoemde namen wanneer het gaat over sign language poetry. Ter ere van haar werd het Dorothy Miles Cultural Centre opgericht. Dit cultureel centrum neemt in oktober deel aan het Guilford Book Festival en organiseert in het kader daarvan twee sign language poetry events op 24 oktober in Surrey, pancreatitis Guildford (op een uurtje van Londen).

In de namiddag is er een workshop, pilule geleid door Dr. Rachel Sutton-Spence (waarvan ik ook les zal krijgen in Bristol) over de poëzie van Dorothy Miles.

‘s Avonds is er “Here are my wings — A Celebration of Sign Language Poetry”, een voorstelling door Paddy Ladd, Paul Scott en Rachel Sutton-Spence.

Er is geen voorkennis nodig van BSL of een andere gebarentaal en er zal een tolk aanwezig zijn. Daardoor staat het evenement open voor zowel horenden als Doven!

Dat was ook één van de dromen van Dorothy Miles, en is nu één van de streefdoelen van het cultureel centrum zelf: “Enhancing communication and understanding between deaf and hearing people through social, cultural and educational activities”.

Dorothy Miles (1931-1993) is nog steeds één van de meest bekende en vaakst genoemde namen wanneer het gaat over sign language poetry. Ter ere van haar werd het Dorothy Miles Cultural Centre opgericht. Dit cultureel centrum neemt in oktober deel aan het Guilford Book Festival en organiseert in het kader daarvan twee sign language poetry events op 24 oktober in Surrey, pancreatitis Guildford (op een uurtje van Londen).

In de namiddag is er een workshop, pilule geleid door Dr. Rachel Sutton-Spence (waarvan ik ook les zal krijgen in Bristol) over de poëzie van Dorothy Miles.

‘s Avonds is er “Here are my wings — A Celebration of Sign Language Poetry”, een voorstelling door Paddy Ladd, Paul Scott en Rachel Sutton-Spence.

Er is geen voorkennis nodig van BSL of een andere gebarentaal en er zal een tolk aanwezig zijn. Daardoor staat het evenement open voor zowel horenden als Doven!

Dat was ook één van de dromen van Dorothy Miles, en is nu één van de streefdoelen van het cultureel centrum zelf: “Enhancing communication and understanding between deaf and hearing people through social, cultural and educational activities”.

Het lijkt wel uit een tekenfilm gegrepen, weight loss
wat vanavond door één van de Doven hier in de pub verteld werd.

De Dove moeder van de jongen in kwestie zat vroeger op school samen met blinde kinderen. Ook tijdens het eten zaten de twee groepen samen, de dove kinderen aan de ene kant van de tafel, de blinde kinderen aan de andere. Hoe de communicatie tussen deze twee groepen dan wel moest verlopen, ik weet het niet, maar het eten was in ieder geval niet lekker. En alle kinderen werden verplicht hun bord leeg te eten. Nu hadden de dove kinderen daar (natuurlijk) al snel iets op gevonden. Zonder dat die het merkten, schepten ze stiekem, lepel per lepel, het eten van hun eigen bord over op dat van hun blinde tafelgenootjes. Die begrepen niet waarom hun bord maar niet leegraakte, en bleven eten.

Gevolg: de blinde kinderen waren allemaal dikkerdjes, de dove kinderen bleven mager. Je kon meestal van op afstand zien wie doof was en wie blind.

Dit verhaal in BSL, en je komt niet meer bij van het lachen!

Harry Potter? Wat heeft die met Deaf Studies te maken?

Wel, more about veel meer dan je op het eerste zicht zou denken.

De boeken van J.K. Rowling zijn al vaak aan analyses allerhande onderworpen, glands maar een Deaf Studies-perspectief blijkt nieuwe inzichten op te leveren. Czubek en Greenwald bekijken in hun recent artikel in het Journal of Deaf Studies and Deaf Education de wereld van Harry Potter door een Dove bril, clinic en komen daardoor tot opmerkelijke parallellen. Het is onmogelijk om deze hier allemaal te beschrijven, maar ik pik er enkele interessante uit.

– Het feit dat 95% van de dove kinderen horende ouders heeft, maakt de Dovenwereld uniek ten opzicht van andere minderheden. Dit creëert een situatie waarin ouders en kinderen niet dezelfde taal en cultuur delen. Horende ouders hebben in de meeste gevallen nog nooit contact gehad met Doven. In de wereld van Harry Potter krijgen ouders die geen toverkracht hebben “toverkinderen”, maar er zijn ook “toverouders” die kinderen krijgen zonder toverkracht. Zowel in de Dovenwereld als in die van Harry Potter, verschillen ouders en kinderen dus vaak in significante opzichten van elkaar.

– Dove kinderen van horende ouders krijgen nog dikwijls —door onwetendheid of door bewuste intenties van de ouders— geen kans om in contact te komen met de Dovenwereld. Vaak wordt hen ook alle informatie daarover onthouden. Daardoor zijn er nog steeds dove kinderen die denken dat ze later horend zullen worden, omdat ze nog nooit een Dove volwassene hebben gezien. Ook Harry Potter groeit op zonder enig idee van de “magische wereld” en zonder enig idee wie hij werkelijk is. Harry’s pleegouders Tante Petunia en Nonkel Harry vertellen hem niets over zijn biologische “toverouders”.

– Ook de “normaliseringsgedachte” is een steeds terugkerend thema in Rowlings boeken. Doven worden nog vaak geconfronteerd met de pathologische visie dat ze gehandicapt zijn en “normaal” zouden moeten worden (bijvoorbeeld door een CI). Op net dezelfde manier proberen Harry’s pleegouders hem te maken tot iemand die hij niet is of wil zijn.

– Toverkinderen worden opgeleid in Hogwarts, de school voor tovenarij. Harry’s pleegouders zien hem niet graag naar Hogwarts vertrekken, omdat de school tovenarij stimuleert, alsook relaties tussen toverkinderen. Ook horende ouders hebben vaak angst om hun kinderen “kwijt te raken” aan de Dovenwereld (terwijl voor de Dovengemeenschap de dovenscholen net een speciale waarde hebben —om tal van redenen).

– Net zoals op een dovenschool de dove kinderen van horende ouders veel leren van Dove kinderen van Dove ouders (taal, cultuur, omgangsregels, …) leert ook Harry veel van de Weasleys, de toverfamilie van zijn beste vriend Ron.

– In de wereld van Harry Potter zijn er ook toverouders met kinderen die geen toverkracht hebben. Deze groep komt echter enkel maar voor in het eerste en het vijfde boek, wat overeenkomt met de nog relatief weinig aandacht voor CODA’s (Children of Deaf Adults).

– Onderwezen worden door andere tovenaars, heeft voor de leerlingen in Hogwarts een speciale waarde, net zoals Dove leerkrachten voor dove kinderen rolmodellen zijn.

– Een laatste interessante parallel is de volgende: ondanks de vele problemen met de “gewone” wereld, komt de grootste bedreiging voor tovenaars vanuit de toverwereld zelf (in de vorm van Lord Voldemort). Voldemort creëert door zijn pogingen om de toverwereld te vrijwaren van invloeden uit de “gewone” wereld, angst, paranoïa en verdeeldheid. Hier is een duidelijke parallel te zien met de (helaas) bekende “crab theory”. Deze theorie stelt dat minderheden leden van de eigen groep die succes hebben en/of vooruit willen komen in het leven, op tal van manieren proberen tegen te werken (net zoals krabben in een mand — als één krab probeert eruit te kruipen, wordt hij door de anderen weer naar beneden gehaald).

De auteurs geven tot slot nog aan dat dit soort analyses een belangrijke rol kunnen spelen in het dovenonderwijs. Door de link die ze kunnen leggen met hun eigen cultuur, leren dove kinderen literatuur appreciëren.

Volledige referentie van het artikel: Czubek, T.A. & Greenwald, J. (2005). Understanding Harry Potter: Parallels to the Deaf World. Journal of Deaf Studies and Deaf Education, 10:4, 442-450.

Eén van onze vakken hier is Deaf History. Normaal wordt dit gegeven door Paddy Ladd maar die geeft dit jaar (jammer genoeg) geen les in de MSc. Zal zich bezig houden met het schrijven van een nieuw boek (over Dove leerkrachten) en het vertalen van zijn eerste boek naar BSL. Gelukkig zal hij wel af en toe een lezing of seminarie geven.

Zijn vak wordt dus overgenomen door iemand anders, try en vandaag kregen we voor de eerste keer les van Janice Silo. Zij is één van de eerste Doven in het Verenigd Koninkrijk met een MPhil in Education en ook één van de meest ervaren Dove leerkrachten hier. Ze gaf reeds les aan de universiteiten van Leeds en Birmingham, en is nu deeltijds werkzaam bij CDS.

Los van het feit dat les krijgen van een Dove lecturer al heel stimulerend en leuk is, is les krijgen van Janice een ongelooflijke gebeurtenis. De tijd vliegt voorbij en je merkt bij jezelf dat je met open mond zit te kijken en probeert zo snel mogelijk na te denken. Het zijn trouwens geen “lessen” in de traditionele zin van het woord. Vandaag hadden we bijvoorbeeld een heel levendige discussie over concepten als colonialism, hegemony, discourse theory en oppression. Door haar wervelende stijl word je volledig meegezogen en bovendien verplicht om na te denken. En om bepaalde dingen —waarvan je dacht dat je ze begreep— dieper uit te spitten. Fantastisch.

Eén van de centrale concepten vandaag: het zijn wijzelf die geschiedenis schrijven.

“It is central to the whole concept of Deaf Studies as a discipline that all of you, all of us, Deaf or hearing, understand that we are involved in making history right now. One of the frustrations of working in the Deaf field comes from the small size of our community, the largeness of the ‘opposition’, in any one country, although the number of Deaf people in the world is around 2 million or more. This as much as anything has aided the continuation of historical oppression. But one of the good things about this smallness of size is that you as individuals can make a difference, something that would not be so easy to do in larger arenas.” (Deaf History 2005-2006, course notes)

Op zaterdag 12 november is het feest in Londen. Dan vindt immers de tweede editie plaats van Remark! Film and Television Awards, bulimics ook wel de Deaf Oscars genoemd. Dove acteurs, regisseurs en producties worden die avond in de bloemetjes gezet. Er worden Oscars uitgereikt voor acht categorieën: ‘best actor’, ‘best actress’, ‘best male presenter’, ‘best female presenter’, ‘best director’, ‘best international production’, ‘best mainstream programme featuring BSL’ en de ‘Remark! Lifetime Achievement Award’. Na de uitreiking van de Oscars zijn er nog verschillende signed performances en als afsluiter een Gala Raffle.

Tickets zijn duur (£30) maar de volledige opbrengst van de avond én 10 % van de ticketverkoop gaat naar de NSPCC (National Society for the Prevention of Cruelty to Children). Deze organisatie wil onder meer allerlei materiaal en informatie meer toegankelijk maken voor Dove kinderen.

Verschillende Doven hier in Bristol hebben al tickets gekocht. Ikzelf kan er ‘jammer genoeg’ niet bijzijn omdat ik op dat moment in Montpellier ben voor de 20ste verjaardag van EUD (European Union of the Deaf). Tijdens een viering zullen verschillende gastsprekers belangrijke mijlpalen in de geschiedenis van EUD belichten, en er zal speciale hulde gebracht worden aan Knud Sondergaard, de voormalige EUD-voorzitter en al betrokken in de werking sinds het prille begin in 1985. En natuurlijk is het ook gewoon feest!

Op zaterdag 12 november is het feest in Londen. Dan vindt immers de tweede editie plaats van Remark! Film and Television Awards, bulimics ook wel de Deaf Oscars genoemd. Dove acteurs, regisseurs en producties worden die avond in de bloemetjes gezet. Er worden Oscars uitgereikt voor acht categorieën: ‘best actor’, ‘best actress’, ‘best male presenter’, ‘best female presenter’, ‘best director’, ‘best international production’, ‘best mainstream programme featuring BSL’ en de ‘Remark! Lifetime Achievement Award’. Na de uitreiking van de Oscars zijn er nog verschillende signed performances en als afsluiter een Gala Raffle.

Tickets zijn duur (£30) maar de volledige opbrengst van de avond én 10 % van de ticketverkoop gaat naar de NSPCC (National Society for the Prevention of Cruelty to Children). Deze organisatie wil onder meer allerlei materiaal en informatie meer toegankelijk maken voor Dove kinderen.

Verschillende Doven hier in Bristol hebben al tickets gekocht. Ikzelf kan er ‘jammer genoeg’ niet bijzijn omdat ik op dat moment in Montpellier ben voor de 20ste verjaardag van EUD (European Union of the Deaf). Tijdens een viering zullen verschillende gastsprekers belangrijke mijlpalen in de geschiedenis van EUD belichten, en er zal speciale hulde gebracht worden aan Knud Sondergaard, de voormalige EUD-voorzitter en al betrokken in de werking sinds het prille begin in 1985. En natuurlijk is het ook gewoon feest!

Dit is de eerste keer dat ik in Bristol uit ben geweest zonder het gevoel te hebben zat te moeten worden — of toch minstens zoveel te drinken als mogelijk. Want ja, unhealthy
op dat vlak moet je je hier echt wel aanpassen. Op café gaan begint immers vroeg, i.e. om 19u of 20u — de meeste cafés sluiten immers om 23u30, enkelen blijven later open. Op het einde van de avond is gegarandeerd iedereen zat of toch minstens tipsy, en als buitenlander kijk je daar soms raar tegenaan, tegen die drinkcultuur.

Maar Nigel, één van mijn Dove medestudenten hier, is heel erg bezig met wellness en fair trade. In Canada zelfs op een professionele manier. Hij is een Dove tolk, maar daarnaast geeft hij ook wellness training aan Doven én horenden.

In Bristol is er een winkel van de Fresh and Wild keten, die enkel fair trade en natuurlijke, organische producten verkoopt. Wij komen er vaak eten voor of na de les, ze hebben lekkere, gezonde maaltijden voor £5. Vanavond was er een Vegan Wine Tasting. En als er gratis wijn geproefd kan worden, dan zijn de Doven er natuurlijk als de kippen bij. De Gerztraminer van Andre Stentz (een witte, zoete dessertwijn van 2004) stak er met kop en schouders bovenuit, daarover waren we het unaniem eens.

De horenden aan het tafeltje naast ons zaten stil te drinken en hun commentaar op te schrijven; aan onze tafel ging het er natuurlijk uitbundig aan toe. Toen alle horenden weg waren, zaten wij nog steeds te proeven en kregen we op de koop toe de rest van de Gerztraminer cadeau! Uiteindelijk zijn we dan toch buiten gezet, het kon niet blijven duren.

Engeland…

Wat zou u ervan denken moesten in een opleiding Women Studies mannen in de meerderheid zijn? Of in een opleiding Black Studies blanken in de meerderheid? Absurd, sildenafil nietwaar? Toch is net dit het geval bij Deaf Studies. Jaar na jaar zijn er meer horende dan Dove studenten. Even tellen. In het eerste jaar BSc — twee Dove studenten. In het tweede jaar BSc — één Dove student. In het derde jaar BSc — geen (!) Dove studenten. In de MSc — drie Dove studenten (mezelf inbegrepen). En drie Dove MSc studenten is veel, heb ik me hier laten vertellen. Men is hier minder gewoon.

Goed, denkt u nu, maar Doof vs. horend is op zich niet zo belangrijk. Die horende studenten kunnen dan toch wel allemaal BSL zeker? Dat had u gedacht. In de BSc opleiding is de taalpolitiek zoals die moet zijn. Ik herinner me nog goed de horende eerstejaars BSc student die enkele weken geleden met een bang gezicht vroeg: “Krijgen wij altijd een stemtolk?” Ja, die kregen ze, maar enkel het eerste jaar. Vanaf het tweede jaar moeten ze zich redden zonder stemtolk. En het resultaat mag er wezen, de derdejaars BSc studenten kennen allemaal vlot BSL.

Maar in de MSc opleiding liggen de zaken heel anders. Veel studenten komen hier enkel voor een jaar, en kregen daarvoor geen BSc opleiding Deaf Studies. Van de vijf horenden in mijn groep zijn er twee studenten die volstrekt géén BSL kennen (en ook geen enkele andere gebarentaal) en één student die het absolute minimum kan. (De twee anderen kennen BSL). Ga eens na wat dat betekent voor de communicatie binnen de groep. Ga eens na wat dat betekent voor de culturele verstandhoudingen.

Nochtans was het tot een paar jaar geleden zo dat je als horende minimum een BSL Level 2 moest hebben om toegelaten te worden tot de MSc opleiding. De regels zijn blijkbaar veranderd. De reden is duidelijk: er zijn zo al weinig studenten, moest men de toelatingsvoorwaarden voor horende studenten verstrengen, er zouden er nog minder zijn. En minder studenten betekent minder financiering.

En natuurlijk zijn er relatief gezien minder Doven dan horenden. En natuurlijk kiezen niet alle Doven ervoor om Deaf Studies te gaan doen. Maar heeft een Deaf Studies-opleiding —naast een academische functie— ook geen bredere maatschappelijke functie, namelijk empowerment van de Dovengemeenschap? En is het logische gevolg daarvan niet dat men horenden wijst op hun verantwoordelijkheden en op de culturele gevoeligheden binnen zo’n opleiding?

Om over na te denken.

Wat zou u ervan denken moesten in een opleiding Women Studies mannen in de meerderheid zijn? Of in een opleiding Black Studies blanken in de meerderheid? Absurd, sildenafil nietwaar? Toch is net dit het geval bij Deaf Studies. Jaar na jaar zijn er meer horende dan Dove studenten. Even tellen. In het eerste jaar BSc — twee Dove studenten. In het tweede jaar BSc — één Dove student. In het derde jaar BSc — geen (!) Dove studenten. In de MSc — drie Dove studenten (mezelf inbegrepen). En drie Dove MSc studenten is veel, heb ik me hier laten vertellen. Men is hier minder gewoon.

Goed, denkt u nu, maar Doof vs. horend is op zich niet zo belangrijk. Die horende studenten kunnen dan toch wel allemaal BSL zeker? Dat had u gedacht. In de BSc opleiding is de taalpolitiek zoals die moet zijn. Ik herinner me nog goed de horende eerstejaars BSc student die enkele weken geleden met een bang gezicht vroeg: “Krijgen wij altijd een stemtolk?” Ja, die kregen ze, maar enkel het eerste jaar. Vanaf het tweede jaar moeten ze zich redden zonder stemtolk. En het resultaat mag er wezen, de derdejaars BSc studenten kennen allemaal vlot BSL.

Maar in de MSc opleiding liggen de zaken heel anders. Veel studenten komen hier enkel voor een jaar, en kregen daarvoor geen BSc opleiding Deaf Studies. Van de vijf horenden in mijn groep zijn er twee studenten die volstrekt géén BSL kennen (en ook geen enkele andere gebarentaal) en één student die het absolute minimum kan. (De twee anderen kennen BSL). Ga eens na wat dat betekent voor de communicatie binnen de groep. Ga eens na wat dat betekent voor de culturele verstandhoudingen.

Nochtans was het tot een paar jaar geleden zo dat je als horende minimum een BSL Level 2 moest hebben om toegelaten te worden tot de MSc opleiding. De regels zijn blijkbaar veranderd. De reden is duidelijk: er zijn zo al weinig studenten, moest men de toelatingsvoorwaarden voor horende studenten verstrengen, er zouden er nog minder zijn. En minder studenten betekent minder financiering.

En natuurlijk zijn er relatief gezien minder Doven dan horenden. En natuurlijk kiezen niet alle Doven ervoor om Deaf Studies te gaan doen. Maar heeft een Deaf Studies-opleiding —naast een academische functie— ook geen bredere maatschappelijke functie, namelijk empowerment van de Dovengemeenschap? En is het logische gevolg daarvan niet dat men horenden wijst op hun verantwoordelijkheden en op de culturele gevoeligheden binnen zo’n opleiding?

Om over na te denken.

Net terug van een weekend Montpellier, pharm
waar zaterdagnamiddag de 20ste verjaardag van EUD gevierd werd. Mooie herinneringen. Een fotoverslag vindt u hier.

Goed nieuws. Binnen het departement Human Communication Science van University College London zal een nieuw onderzoekscentrum opgericht worden: the Deafness, capsule Cognition and Language Research Centre. Het centrum zal gesubsidieerd worden door de Economic and Social Research Council (ESRC), order en dat betekent 4,5 miljoen pond voor een initiële periode van vijf jaar (er zijn subsidies voorzien voor tien jaar — van januari 2006 tot december 2015). In de eerste vijf jaar kan men daardoor 12 nieuwe (post)doctoraatsstudenten aanemen. Elke doctoraatsstudent wordt verwacht een vlotte BSL-gebruiker te worden. Directeur van het centrum is professor Bencie Woll.

De onderzoeksagenda omvat vijf specifieke gebieden:
1. De relatie tussen taal en cognitie
2. Face-to-face communicatie
3. Taalontwikkeling
4. “Atypical sign language”
5. Communicatie en maatschappij: tolken, identiteit, tweetaligheid, …

Voorheen ‘versnipperd’ onderzoek zal dus samengebracht worden in één centrum, en dat is een goede zaak. Bovendien zal het centrum ook een inspanning leveren om doctoraatsstudenten op te leiden die zelf Doof zijn.

Morgen heb ik weer een meeting met een Rotary-club, order de gulle sponsors van mijn studiebeurs. Nu neem ik naar zo’n meeting natuurlijk steeds een tolk mee, this site dat deed ik in Vlaanderen al en dat doe ik hier ook (maar dan een tolk BSL). Alleen is het hier wel moeilijker om zomaar iemand te vinden, ik heb ook geen tolkkuren hier (alhoewel, in Vlaanderen zou ik daar nu ook niks mee zijn aangezien alle uren op zijn —dus eigenlijk is er nog niet eens zoveel verschil). Tot nu toe heeft de Rotary steeds betaald, en dat is hier niet niks. Voor twee uur betaal je 88.00£, vervoerskosten aan 40p per mile. Voor de vorige meeting contacteerde ik (op aanraden van CDS) de RNID voor een tolk, maar zij vonden niemand meer. Gelukkig kon Liz, één van mijn klasgenoten in de MSc, tolken. Zij is in Canada een geregistreerde tolk en heeft al heel wat ervaring, dus dat ging prima. BSL is niet haar eerste gebarentaal, dus af en toe tolkte ze in een mengeling van BSL, (vooral) ASL en ISL, maar het ging heel vlot.

Ook qua beeldvorming en sensibilisatie is zo’n tolk een heel goede zaak. Na de meeting kwamen er zeker vijf mensen op me af, met allemaal dezelfde vraag. Ja, u raadt het al: “is er nu één universele gebarentaal”? Ik zou beter gewoon een standaardfilmpje opnemen met het antwoord op die vraag, dat ik altijd en overal met me meeneem, en op zo’n moment kan afspelen. Zo vermijd ik tien keer hetzelfde te moeten vertellen.

Voor de meeting morgen is er een probleem: nog geen tolk. De RNID vond weer niemand, Liz zou dan weer tolken maar bleek zich vergist te hebben in het uur, en kan dus niet. Even paniek. Maar dan ben je in CDS natuurlijk op de goede plaats. Even navragen bij een paar tolken daar, maar niemand kon morgen. Maar dan zie je een prachtig netwerk in gang schieten. “Wacht, ik bel A eens, misschien kan die.” “Ken je B, en C? Ik bel ze even, misschien kunnen ze wel.” “Oh, en D is misschien ook nog vrij, en D kent E.” Op een bepaald moment zaten er drie mensen te bellen voor me. Het leek wel een call-center. Gsm-nummers gekregen van vijf verschillende BSL-tolken, heb ze net gesms’t. Ben een beetje laat met m’n vraag, dus het wordt spannend.

De afgelopen vier weken nam ik hier samen met nog andere Dove en horende studenten deel aan een seminarie “BSL folklore”, more about onder leiding van professor Rachel Sutton-Spence. Er worden daar tal van onderwerpen behandeld. Zo hadden we het al over verontschuldigingen, doctor rituelen, Dove grappen (en wanneer die door horenden begrepen worden), mythes, legendes en beledigingen.

Vorige week ging het over de beruchte “Deaf goodbye”. De meeste mensen die dit weblog lezen, zullen wel weten dat er binnen Dovencultuur bepaalde regels bestaan om afscheid te nemen (en ook om te groeten trouwens, maar dat is een ander verhaal). Je loopt niet zomaar weg —op een feestje, op een meeting, op een vergadering, eender waar— maar laat iedereen, hetzij persoonlijk, hetzij op een andere manier, weten dat je weg bent. Wij staan er versteld van dat horenden zo snel en ‘koud’ afscheid nemen. In de Verenigde Staten ja, en sommige delen van Europa. Maar blijkbaar mogen we volgens Sutton-Spence ook niet te veel veralgemenen, want zo zouden de (horende) Britten er ook heel wat van kunnen. Een normaal afscheidsritueel gaat hier als volgt:
“Bye bye!”
“Thank you.”
“No, thank you.”
“You’re welcome.”
“I really enjoyed it!”
“Come again.”
“Oh, I will!”
“It was a wonderful evening, thank you.”
“Bye bye!”

En dan is het nog niet gedaan. Men loopt nog mee naar de auto als dat kan, iemand draait het raampje open:

“Bye!”
“Thank you”
“You’re welcome”
“You must come to my house next time!”
“Bye!”

Op dezelfde manier doorlopen ook Doven heel dit afscheidsritueel. Wanneer het dan eindelijk op z’n einde loopt, kan er altijd nog iemand afkomen met “oh ja, nu herinner ik me juist dat …”, “ik wou je nog vertellen dat” of “weet je wie ik gisteren tegenkwam?”. Pas als beide gesprekspartners alles gezegd en gedeeld hebben wat ze willen, gaat men z’n eigen weg. Tijdens het seminarie werd gediscussieerd over de vraag waar dit uitvoerige afscheidsritueel vandaan komt. Veel heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat veel Doven werken in een volledig horende omgeving of opgroeien in een horende familie, waar ze veel dingen vaak niet kwijt kunnen, en de communicatie moeilijk loopt. Contact met andere Doven is dus de gelegenheid bij uitstek om alle frustraties, alle informatie en nieuwtjes die men verder nog kwijt wil, eruit te gooien.

Het is een interessante vraag wat de invloed is van communicatietechnologie (voornamelijk sms) op deze Dove ongeschreven regels. Zo kon je vroeger niet weg voor je van iedereen afscheid genomen had. Nu is dat makkelijker, wanneer je een bepaalde persoon vergeten bent of niet gevonden hebt, kan je later nog altijd sms’en. Eén van de deelnemers vertelde dat hij op bezoek ging in Gallaudet, en nog niet exact wist wanneer en hoe hij terug zou komen. We spreken over zo’n twintig jaar geleden, er was toen nog geen sms, e-mail of fax. De reis terug van Gallaudet was lang, met overstap op twee vliegtuigen, en daarna nog een trein. Omdat er geen andere mogelijkheid was, moest hij zijn Dove ouders drie weken op voorhand een brief sturen met daarin informatie wanneer en waar hij zou aankomen. Enkel zo konden zij hem op de juiste tijd en juiste plaats komen halen.

Veel discussie was er ook over sms-berichtjes, wanneer je verwacht wordt die te beantwoorden, en binnen welke tijd. Wat geldt als beleefd en wat niet. Controleren wij onze gsm, of onze gsm ons, met andere woorden.

We hadden het ook over de welbekende “Deaf time”. Doven zijn notoire laatkomers. Dit heeft waarschijnlijk veel te maken met de reeds eerder genoemde behoefte “om alles eruit te gooien”: babbelen, babbelen, babbelen. Ga naar eender welke Dove conferentie, en je ziet het voor je ogen gebeuren. Als de conferentie om half tien ‘s ochtends begint, zitten de horenden om half tien op hun plaats, te wachten tot het begint. De Doven zijn dan nog maar halfweg de inkom of staan zelfs nog buiten. Te babbelen. Pas als alles gezegd is en alle informatie gedeeld, kan men naar binnen gaan. En daarbij is het niet belangrijk hoe laat het is. Het heeft iets mediterraans, het niet zo nauw nemen met de tijd. Maar er zit waarschijnlijk nog veel meer achter.

De seminaries zijn afgelopen nu, maar CDS zal het onderzoek op één of andere manier voortzetten. Wordt vervolgd, dus!

“Banquets are a bit like sports. They both play an important role in the Deaf way of life.”, practitioner zo schrijft Mottez in zijn artikel “The Deaf Mute Banquets and the Birth of the Deaf Movement”. Deze banketten werden georganiseerd door de Parijse Dove elite tussen 1834 en 1880. Men hield er nauwkeurig verslagen van bij, zodat we nu een groot deel van die geschiedenis kunnen reconstrueren. Voor Deaf History, één van onze vakken hier, zijn we ze op dit moment wat uitgebreider aan het bestuderen. Wie kwam er, en waarom? Wie werd er uitgenodigd? Wie gaf er speeches, en waarover? Wat was het hele discours rond die banketten? En ook, hoe was het eten?

De Dove banketten werden deels georganiseerd uit onvrede met wat er op dat moment aan de gang was in de dovenschool in Parijs en in vele andere dovenscholen in Europa (opgang van het Oralisme, geculmineerd in het congres van Milaan in 1880) en deels als een “ode” aan de schoonheid en kracht van gebarentalen. Het waren bovenal politiek geïnspireerde activiteiten, waarmee men ook horenden wou informeren en sensibiliseren.

De genodigden op zo’n banket waren sommige Parijse Doven (de toenmalige —uitsluitend mannelijke!— elite), maar er werden ook steeds internationale Doven uitgenodigd, én horenden (vaak journalisten, artiesten, of invloedrijke politici). Zo probeerde men in 1843 Victor Hugo uit te nodigen. Jammer genoeg had die net z’n dochter verloren, waardoor hij niet op de uitnodiging kon ingaan. Maar in de brief waarin hij zich verontschuldigde, schreef hij wel volgende woorden neer, die ondertussen over de hele wereld bekend zijn: “What matters deafness of the ear, when the mind hears? The only deafness, the real deafness, the incurable deafness, is that of the intellect.”

Ook de observatie van een horende journalist is te mooi om hier niet weer te geven: “It seems that 60 men deprived of hearing and speech should have constituted a painful and grievous sight; but no, not in the least. The human spirit so animates their faces, most of which are truly beautiful, it so shines forth from their lively eyes, it blazes its way so rapidly to the tips of their fingers, that instead of pitying them, one is tempted to envy them. When, in the courtroom, in the pulpit, in the theatre, and in society, we so often hear words without thoughts, it is rather agreeable to see, at least once a year, thoughts without words. It is no exaggeration to say that none of the orators we most admire could even remotely compete with Berthier, Forestier, or Lenoir for the grace, the dignity, and the correctness of their gestures. In truth, seeing the speeches that these three young men deliver is enough, I think, to make us wish we could unlearn speech.”. (Société Centrale 1849, p. 34)

Voor meer informatie: Mottez, B. (1993). The Deaf Mute Banquets and the Birth of the Deaf Movement. In R. Fischer & H. Lane (Eds.) Looking Back, 143-155. Hamburg: Signum.

De VRT loopt nog achter in Vlaanderen. Nog steeds wordt op geen enkel moment van de dag een televisiejournaal getolkt in VGT. De BBC deed al heel wat inspanningen op de vlak, capsule maar uit onderzoek van het Centre for Deaf Studies bleek dat Doven een eigen televisiezender verkiezen boven een getolkt televisiejournaal. Een aantal jaar geleden begon CDS dan ook met Deaf Station, apoplexy waarop elke dag enkele hoofdpunten uit het nieuws te bekijken zijn in BSL. (Met daarbij enkele typisch Engelse (?) trekjes — zo wenst de nieuwslezer nu toch al zeker een week iedereen een ‘Merry Christmas’ voor hij met het nieuws begint — of is dit in het Vlaamse journaal ook zo? Geen idee.) Deaf Station ging al verder dan enkel het nieuws. Voor en tijdens de verkiezingen van 2005 in Engeland was er elke dag een aanvullend programma. De partijprogramma’s werden vertaald in BSL, er werd bijkomende informatie gegeven over de politieke partijen en hun leiders en over de radertjes van het politieke systeem. De einduitslag van de verkiezingen werd becommentarieerd, inclusief interviews met enkele Doven in de kiesbureaus. Ook de Deaflympics 2005 in Melbourne werden gecovered. Deaf Station haalt vandaag de dag zo’n 10 000 tot 12 000 bezoekers per dag. Deze zijn niet allemaal uniek (mensen bezoeken verschillende pagina’s). CDS wil er graag mee voortgaan, al is dat nog geen feit: vanaf begin 2006 kan men immers niet meer rekenen op subsidies. Een volgende stap zou “Sign TV” zijn, een eigen, “Deaf-led” televisiezender. Men zou beginnen op het internet, omdat de kosten daar heel wat minder zijn.

Een ander initiatief van CDS en zeker het bezoeken waard, is Sign Station. Deze website is vooral bedoeld voor mensen die meer willen weten over BSL en alles wat ermee te maken heeft. De site levert een schat aan informatie: een uitgebreid “Question and Answer”-deel, een woordenboek BSL, de mogelijkheid om jezelf te testen op je kennis, informatie voor (toekomstige) tolken, een mogelijkheid om online BSL te leren, informatie omtrent samenwerking van Doven en horenden op de werkvloer, en nog veel meer.

Neem zeker eens een kijkje. Voor beide sites is het nodig je te registreren. Dit kost één minuut tijd, en is volledig gratis.

Veel plezier.

De VRT loopt nog achter in Vlaanderen. Nog steeds wordt op geen enkel moment van de dag een televisiejournaal getolkt in VGT. De BBC deed al heel wat inspanningen op de vlak, capsule maar uit onderzoek van het Centre for Deaf Studies bleek dat Doven een eigen televisiezender verkiezen boven een getolkt televisiejournaal. Een aantal jaar geleden begon CDS dan ook met Deaf Station, apoplexy waarop elke dag enkele hoofdpunten uit het nieuws te bekijken zijn in BSL. (Met daarbij enkele typisch Engelse (?) trekjes — zo wenst de nieuwslezer nu toch al zeker een week iedereen een ‘Merry Christmas’ voor hij met het nieuws begint — of is dit in het Vlaamse journaal ook zo? Geen idee.) Deaf Station ging al verder dan enkel het nieuws. Voor en tijdens de verkiezingen van 2005 in Engeland was er elke dag een aanvullend programma. De partijprogramma’s werden vertaald in BSL, er werd bijkomende informatie gegeven over de politieke partijen en hun leiders en over de radertjes van het politieke systeem. De einduitslag van de verkiezingen werd becommentarieerd, inclusief interviews met enkele Doven in de kiesbureaus. Ook de Deaflympics 2005 in Melbourne werden gecovered. Deaf Station haalt vandaag de dag zo’n 10 000 tot 12 000 bezoekers per dag. Deze zijn niet allemaal uniek (mensen bezoeken verschillende pagina’s). CDS wil er graag mee voortgaan, al is dat nog geen feit: vanaf begin 2006 kan men immers niet meer rekenen op subsidies. Een volgende stap zou “Sign TV” zijn, een eigen, “Deaf-led” televisiezender. Men zou beginnen op het internet, omdat de kosten daar heel wat minder zijn.

Een ander initiatief van CDS en zeker het bezoeken waard, is Sign Station. Deze website is vooral bedoeld voor mensen die meer willen weten over BSL en alles wat ermee te maken heeft. De site levert een schat aan informatie: een uitgebreid “Question and Answer”-deel, een woordenboek BSL, de mogelijkheid om jezelf te testen op je kennis, informatie voor (toekomstige) tolken, een mogelijkheid om online BSL te leren, informatie omtrent samenwerking van Doven en horenden op de werkvloer, en nog veel meer.

Neem zeker eens een kijkje. Voor beide sites is het nodig je te registreren. Dit kost één minuut tijd, en is volledig gratis.

Veel plezier.

Voor de afwisseling: (goed) nieuws uit de Verenigde Staten. American Sign Language (ASL) blijkt daar alsmaar populairder te worden als vreemde taal. Navraag door Teachers College aan Columbia University toonde onder meer aan dat maar liefst 701 public high schools ASL aanbieden (tegenover 185 in 1995). Men heeft al studenten moeten afwijzen (wegens het jammer genoeg maar al te bekende probleem: te weinig leerkrachten) en ook in het hoger onderwijs is de vraag groter dan het aanbod.

Deze “boom” wordt toegeschreven aan de “Deaf President Now” campagne van 1988 (die heeft dus nog steeds invloed!), erectile
clinic de groei van advocacy-groepen en de ADA (Americans with Disabilities Act) van 1990.

Sommige taalkundigen in de VS stellen blijkbaar de vraag of ASL wel terecht een “foreign language” genoemd kan worden. Ook al is ASL volledig verschillend van het Engels, de taal wordt immers voornamelijk in de VS en Canada gebruikt, en verschilt van andere gebarentalen. Daar wordt dan op geantwoord dat de plaats van ontstaan en gebruik niets te maken heeft met de status van ASL als vreemde taal. Zo erkennen veel universiteiten in de VS talen van Native Americans zoals Navajo als vreemde taal. Interessante discussie.

U kan het zelf allemaal lezen in dit artikel!

Update: ondertussen is er op de website Deaf Academics al heel wat discussie ontstaan over dit artikel, meer bepaald over het feit dat de journaliste een paar steken zou hebben laten vallen, en wel met betrekking tot volgende claims:
1. dat er “studies” zijn die stellen dat leerlingen die moeite hebben met geschreven/gesproken taal, vaak beter zijn in ASL
2. dat er “linguïsten” zijn die twijfelen over de status van ASL als vreemde taal binnen het onderwijs

Er wordt niet bijgezegd 1. over welke “studies” en 2. over welke “linguisten” het gaat. Voorzichtig lezen dus.

De VRT loopt nog achter in Vlaanderen. Nog steeds wordt op geen enkel moment van de dag een televisiejournaal getolkt in VGT. De BBC deed al heel wat inspanningen op de vlak, capsule maar uit onderzoek van het Centre for Deaf Studies bleek dat Doven een eigen televisiezender verkiezen boven een getolkt televisiejournaal. Een aantal jaar geleden begon CDS dan ook met Deaf Station, apoplexy waarop elke dag enkele hoofdpunten uit het nieuws te bekijken zijn in BSL. (Met daarbij enkele typisch Engelse (?) trekjes — zo wenst de nieuwslezer nu toch al zeker een week iedereen een ‘Merry Christmas’ voor hij met het nieuws begint — of is dit in het Vlaamse journaal ook zo? Geen idee.) Deaf Station ging al verder dan enkel het nieuws. Voor en tijdens de verkiezingen van 2005 in Engeland was er elke dag een aanvullend programma. De partijprogramma’s werden vertaald in BSL, er werd bijkomende informatie gegeven over de politieke partijen en hun leiders en over de radertjes van het politieke systeem. De einduitslag van de verkiezingen werd becommentarieerd, inclusief interviews met enkele Doven in de kiesbureaus. Ook de Deaflympics 2005 in Melbourne werden gecovered. Deaf Station haalt vandaag de dag zo’n 10 000 tot 12 000 bezoekers per dag. Deze zijn niet allemaal uniek (mensen bezoeken verschillende pagina’s). CDS wil er graag mee voortgaan, al is dat nog geen feit: vanaf begin 2006 kan men immers niet meer rekenen op subsidies. Een volgende stap zou “Sign TV” zijn, een eigen, “Deaf-led” televisiezender. Men zou beginnen op het internet, omdat de kosten daar heel wat minder zijn.

Een ander initiatief van CDS en zeker het bezoeken waard, is Sign Station. Deze website is vooral bedoeld voor mensen die meer willen weten over BSL en alles wat ermee te maken heeft. De site levert een schat aan informatie: een uitgebreid “Question and Answer”-deel, een woordenboek BSL, de mogelijkheid om jezelf te testen op je kennis, informatie voor (toekomstige) tolken, een mogelijkheid om online BSL te leren, informatie omtrent samenwerking van Doven en horenden op de werkvloer, en nog veel meer.

Neem zeker eens een kijkje. Voor beide sites is het nodig je te registreren. Dit kost één minuut tijd, en is volledig gratis.

Veel plezier.

Voor de afwisseling: (goed) nieuws uit de Verenigde Staten. American Sign Language (ASL) blijkt daar alsmaar populairder te worden als vreemde taal. Navraag door Teachers College aan Columbia University toonde onder meer aan dat maar liefst 701 public high schools ASL aanbieden (tegenover 185 in 1995). Men heeft al studenten moeten afwijzen (wegens het jammer genoeg maar al te bekende probleem: te weinig leerkrachten) en ook in het hoger onderwijs is de vraag groter dan het aanbod.

Deze “boom” wordt toegeschreven aan de “Deaf President Now” campagne van 1988 (die heeft dus nog steeds invloed!), erectile
clinic de groei van advocacy-groepen en de ADA (Americans with Disabilities Act) van 1990.

Sommige taalkundigen in de VS stellen blijkbaar de vraag of ASL wel terecht een “foreign language” genoemd kan worden. Ook al is ASL volledig verschillend van het Engels, de taal wordt immers voornamelijk in de VS en Canada gebruikt, en verschilt van andere gebarentalen. Daar wordt dan op geantwoord dat de plaats van ontstaan en gebruik niets te maken heeft met de status van ASL als vreemde taal. Zo erkennen veel universiteiten in de VS talen van Native Americans zoals Navajo als vreemde taal. Interessante discussie.

U kan het zelf allemaal lezen in dit artikel!

Update: ondertussen is er op de website Deaf Academics al heel wat discussie ontstaan over dit artikel, meer bepaald over het feit dat de journaliste een paar steken zou hebben laten vallen, en wel met betrekking tot volgende claims:
1. dat er “studies” zijn die stellen dat leerlingen die moeite hebben met geschreven/gesproken taal, vaak beter zijn in ASL
2. dat er “linguïsten” zijn die twijfelen over de status van ASL als vreemde taal binnen het onderwijs

Er wordt niet bijgezegd 1. over welke “studies” en 2. over welke “linguisten” het gaat. Voorzichtig lezen dus.

Een gecrashte laptop, hospital
een blitz-bezoek aan België en een deadline voor een Deaf History-paper eisten de laatste weken mijn aandacht even op. Weldra meer nieuws.

Omdat deze site uitsluitend gelezen wordt in het Nederlandse taalgebied (of door mensen die Nederlands kennen) kan ik hier ook een Nederlandstalig boek aanprijzen. En wel het volgende: “Anders doof zijn. Een nieuw perspectief op dove kinderen” van Corrie Tijsseling.

Ik ontmoette Corrie vorig jaar in Gent toen ze bij Fevlado-Diversus een lezing kwam geven over haar scriptie. Ze heeft me in de maanden daarna prachtig geholpen met mijn eigen scriptie, more info en sindsdien komen we elkaar geregeld tegen op internationale Dove bijeenkomsten, discount laatst nog op een WFD congres in Helsinki. Ze heeft ook al een keer van zich laten horen op dit weblog, youth health trouwens. Op dit moment is ze bezig met een doctoraatsonderzoek aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Ze is ook bestuurslid van Dovenschap, en schrijft pittige columns voor Woord & Gebaar.

Corrie is Doof en studeerde Theoretische en Historische Pedagogiek aan de Universiteit van Utrecht. Ze studeerde daar af met een scriptie getiteld “Van Deafheid naar Deafhood. Een ander perspectief op dove kinderen”. Daarin stelt ze dat vroegdove kinderen recht hebben op een gebarentalige omgeving, om de simpele reden dat ze daar sociaal, emotioneel en cognitief het meeste baat bij hebben. Dit “recht hebben op” is echter niet zonder consequenties. Zo’n negentig procent van de dove kinderen heeft horende ouders die in de meeste gevallen geen gebarentaal kennen, wat het al moeilijk maakt om in dit “recht” te voorzien. Het dovenonderwijs behandelt gebarentaal evenmin als een recht, maar in het beste geval als een hulpmiddel om gesproken taal aan te leren. Wat gebeurt er als horende ouders niet in dit recht kunnen of willen voorzien? Wat moet of kan de rol van de Dovengemeenschap zijn in de opvoeding van dove kinderen? Wat is de rol van de overheid? En van de ‘professionals’? Geen vanzelfsprekende vragen, die heel wat stof deden opwaaien in Nederland. Corrie’s scriptie haalde zelfs de pers, waarbij een aantal begrippen zoals “communicatieve mishandeling” jammer genoeg erg uit hun context werden gerukt.

Deze scriptie is nu in boekvorm gegoten. Dus voor wie geïnteresseerd is en niet van moeilijk verteerbare wetenschappelijke kost houdt: een aanrader.

“Anders doof zijn” wordt uitgegeven door Uitgeverij Van Tricht uit Twello. Op hun website vind je alle info voor bestellingen.

Deze namiddag, prostate een pauze tijdens de les sociolinguïstiek. Ik keek nietsvermoedend naar m’n gsm waarop een bericht verscheen dat de Vlaamse Gebarentaal (VGT) erkend wordt!

Helga Stevens verspreidde vandaag een persmededeling dat de meerderheidspartijen een akkoord bereikt hebben omtrent het voorstel van decreet waarover reeds een tijdje onderhandeld werd in het Vlaams Parlement. VGT wordt niet alleen symbolisch erkend, er wordt ook een adviescommissie opgericht die advies moet verstrekken aan de Vlaamse overheid in alle beslissingen die te maken hebben met VGT én er worden structurele subsidies vrijgemaakt om het bestaande (en sterke) Vlaams GebarentaalCentrum officieel te ondersteunen.

Fantastisch nieuws dus.

Meer informatie op de website van het Doof Actie Front.

Deze namiddag, prostate een pauze tijdens de les sociolinguïstiek. Ik keek nietsvermoedend naar m’n gsm waarop een bericht verscheen dat de Vlaamse Gebarentaal (VGT) erkend wordt!

Helga Stevens verspreidde vandaag een persmededeling dat de meerderheidspartijen een akkoord bereikt hebben omtrent het voorstel van decreet waarover reeds een tijdje onderhandeld werd in het Vlaams Parlement. VGT wordt niet alleen symbolisch erkend, er wordt ook een adviescommissie opgericht die advies moet verstrekken aan de Vlaamse overheid in alle beslissingen die te maken hebben met VGT én er worden structurele subsidies vrijgemaakt om het bestaande (en sterke) Vlaams GebarentaalCentrum officieel te ondersteunen.

Fantastisch nieuws dus.

Meer informatie op de website van het Doof Actie Front.

Hier in Bristol word ik stilaan een lopende paperfabriek. Door het niet zo enorm goed geplande academiejaar wachten ons nu nog 7 papers — en een thesis. Maar zolang het leuk blijft en zolang het interessant is, viagra 40mg
doe ik alles met de glimlach (of meestal toch).

Maar het wordt ook langzaam lente, website
en daarna wordt het zomer, en zomer betekent reizen. Natuurlijk zit ik al boordenvol plannen. In mei ga ik een kijkje nemen op het seminarie en de AGM van EUD, in Wenen. Op 12 mei wordt er een seminarie georganiseerd over non-discriminatie; 13 en 14 mei is de AGM. Eind juli trek ik normaal gezien naar Berlijn, waar van 31 juli tot 4 augustus de Deaf History International Conference doorgaat. Daarna gaat het naar Stockholm voor de 3rd International Deaf Academics and Researchers Conference. Tussendoor probeer ik nog vrienden te bezoeken in Hamburg en Kopenhagen.

Wat zeker ook de moeite is, maar waar ik wegens tijds— en geldgebrek waarschijnlijk niet zal geraken, is het 20th Nordic Culture Festival for the Deaf 2006, van 10 tot 16 juli in Akureyri, Ijsland.

Misschien tot ziens dus, ergens in Europa!

Vorig jaar werd er onder meer op de website van het Doof Actie Front en in enkele Vlaamse kranten bericht over de plannen om in de Verenigde Staten (South-Dakota) een “signing town” op te richten, infection die zich volledig zou richten naar ASL-gebruikers. Wie hierbij denkt aan Saramago’s “De stad der blinden”, zit ernaast. Laurent (zo zou de stad gaan heten) is geen plaats waar iedereen plots doof wordt en moet wennen aan het niet kunnen horen. Nee, in Laurent speelt doofheid eigenlijk geen enkele rol. Wat belangrijk is, is het feit dat iedereen ASL gebruikt, de visuele beleving. Doofheid is de norm. Wie geen ASL kent, wijkt af van die norm. De wereld op z’n kop. Volgens de laatste berichten hebben er reeds 156 families een plaatsje gereserveerd, en gaan de bouwplannen gestaag door.

Op de website van Tiens Tiens, de andere k[r]ant van Gent, geeft Kathleen Vercruysse (medewerker van Fevlado-Diversus en oud-student aan Gallaudet) meer tekst en uitleg. Haar uitspraak over de wens van de Vlaamse Dovengemeenschap dat VGT erkend wordt, is sinds vorige week gelukkig gedateerd!

Eén van de eerste dingen die ik leerde hier in Engeland: stap nooit, there maar dan ook nooit, pharmacy op de bus zonder netjes in de rij aan te schuiven om op te stappen. De allereerste keer had ik het niet door, unhealthy waarom al die mensen daar op de stoep in de rij stonden, dus ik wrong mezelf maar naar voren en stapte als één van de eersten op. Wellicht is er gevloekt naar me (dat hoor ik niet), maar de gezichten van mijn mede-passagiers spraken boekdelen. Enkelen keken me geniepig en vijandig toe. Not done.

Ondertussen lees ik “Watching the English”, een heerlijk boek van Kate Fox over “The hidden rules of English behaviour”. Zij heeft het ook over deze nationale sport: “queuing”, en wat er gebeurt in het geval van “queue-jumping” (voorsteken).

“The bar counter is the only place in England in which anything is sold without the formation of a queue. Many commentators have observed that queuing is almost a national pastime for the English, who automatically arrange themselves into orderly lines at bus stops, shop counters, ice-cream vans, entrances, exits, lifts — and, according to some of the baffled tourists I interviewed, sometimes in the middle of nowhere for no apparent reason. According to George Mikes: ‘an Englishman, even if he is alone, forms an orderly queue of one.’”

Voorsteken is makkelijker gezegd dan gedaan: “… the English do notice when someone is considering jumping a queue. They start glancing at you sideways, through narrowed, suspicious eyes. Then they shuffle a bit closer to the person in front of them, just in case you might try to insert yourself in the gap. They adopt a more belligerent, territorial posture — putting a hand on a hip, ‘squaring up’ to the potential threat, or ostentatiously turning a shoulder away from you. The body language is quite subtle —perhaps not even visible to a foreigner unaccustomed to our ways— but to an English would-be queue-jumper the non-verbal message is clear: it says ‘We know what you’re thinking, you cheating little friend, but don’t imagine you’re going to get away with it because we’re onto you’.”

Maar eens je de kans ziet om voor te steken, zie je de wachtenden in de rij een andere gouden regel in Engeland in de praktijk brengen: ‘never make a fuss’: […] frowns, glares, raised eyebrows and contemptuous looks —accompanied by heavy sighs, pointed coughs, scornful snorts, tutting and muttering (‘Well, really!’ ‘Bloody hell!’ ‘Huh, typical’ ‘What the…’) —are usually the worst that you will be subjected to if you jump a queue. The queuers are hoping to shame you into retreating to the back of the queue, without actually having to break the denial rule and ’cause a scene’, or ‘make a fuss’ or ‘draw attention to themselves’ by addressing you directly.”

U weze gewaarschuwd.

Bijna 3 jaar geleden, price op 18 maart 2003, tadalafil werd British Sign Language (BSL) erkend in het Verenigd Koninkrijk. Het is de eerste taal van zo’n 70 000 Doven, dat zijn meer mensen dan Welsh of Gaelic spreken. Alhoewel BSL nu een officiële minderheidstaal is in het VK heeft ze nog steeds geen wettelijke status. Het is enkel een “beschermde” taal (net zoals het Welsh, Scottish Gaelic, Irish Gaelic en Cornish). De erkenning van BSL wordt daarom door sommigen wel eens gezien als een tokenism. Men wil dat BSL dezelfde garanties krijgt als het Welsh onder de Welsh Language Act van 1993.

De British Deaf Association organiseert op maandag 20 maart een “BSL Recognition Day” in Londen, het programma vindt u hier. Reden tot feest is er zeker, maar hopelijk wordt er vanuit de BDA ook een krachtige boodschap gegeven naar de politiek toe. Verslag volgt.

Een man gaat naar de psycholoog omdat hij stemmen hoort in zijn hoofd. “En, for sale wat zeggen die stemmen?”, more about vraagt de psycholoog. “Weet ik niet”, antwoordt de man, “ik ben doof”.

Het is één van de grapjes die circuleerden vorige week tijdens onze lessen Health and Mental Health in the Deaf Community”, gegeven door Dr. Mary Griggs. Maar het toont precies aan waar het om gaat: misverstanden en gebrekkige communicatie tussen dove patiënten en horende professionals. En als gevolg van die miscommucatie: verkeerde diagnose. Het is deze misdiagnose die er aanleiding toe geeft dat dove patiënten vaak veel langer in psychiatrische instellingen blijven dan horenden. In 1966, wist John Denmark te melden dat de gemiddelde verblijfsduur van dove patiënten in psychiatrische instellingen zo’n 20 jaar en 4 maanden was. Twintig jaar later, toonde een onderzoek in België (Timmermans) aan dat de gemiddelde verblijfsduur 21 jaar was, vergeleken met 148 dagen (!) voor horende patiënten.

Doven met schizofrenie kunnen trouwens écht stemmen horen in hun hoofd. In Zuid-Londen werd recent een praatgroep opgericht, Living with Voices, door en voor doven met dit probleem. Het geheel wordt geleid door psycholoog Jo Atkinson, zelf Doof.

Een man gaat naar de psycholoog omdat hij stemmen hoort in zijn hoofd. “En, for sale wat zeggen die stemmen?”, more about vraagt de psycholoog. “Weet ik niet”, antwoordt de man, “ik ben doof”.

Het is één van de grapjes die circuleerden vorige week tijdens onze lessen Health and Mental Health in the Deaf Community”, gegeven door Dr. Mary Griggs. Maar het toont precies aan waar het om gaat: misverstanden en gebrekkige communicatie tussen dove patiënten en horende professionals. En als gevolg van die miscommucatie: verkeerde diagnose. Het is deze misdiagnose die er aanleiding toe geeft dat dove patiënten vaak veel langer in psychiatrische instellingen blijven dan horenden. In 1966, wist John Denmark te melden dat de gemiddelde verblijfsduur van dove patiënten in psychiatrische instellingen zo’n 20 jaar en 4 maanden was. Twintig jaar later, toonde een onderzoek in België (Timmermans) aan dat de gemiddelde verblijfsduur 21 jaar was, vergeleken met 148 dagen (!) voor horende patiënten.

Doven met schizofrenie kunnen trouwens écht stemmen horen in hun hoofd. In Zuid-Londen werd recent een praatgroep opgericht, Living with Voices, door en voor doven met dit probleem. Het geheel wordt geleid door psycholoog Jo Atkinson, zelf Doof.

Elmfield School, buy
één van de dovenscholen hier in Bristol, generic moet sluiten. Wegens te weinig leerlingen. The same old story. Nu heeft men daar iets op gevonden. Ja, men zal de 40 dove kinderen die er nog zijn deze maand verhuizen naar Fairfield School, een horende school in Bristol met 1000 horende kinderen. Duizend! In die school zal men een soort Dove unit maken. Sommige lessen krijgen de dove kinderen samen met hun horende klasgenoten, andere lessen (voornamelijk taal) krijgen ze apart.

De BBC besteedde ook al aandacht aan deze grote verhuis. Let op de toon van het artikel. Zes verdiepingen! Flashing lights and sound treatment! Smart technology! Wireless network! Over hoe er met de kinderen gecommuniceerd zal worden, of er lesgegeven zal worden in BSL, of er Dove leerkrachten zullen zijn… Daarover wordt met geen woord gerept.

Ik ontmoette de bewuste kinderen, een paar weken geleden in de youth club hier in Bristol. Ze vertelden me dat ze liever op de dovenschool zouden blijven, dat ze soms bang zijn op Fairfield School gepest te worden.

Natuurlijk moet die kinderen ergens naartoe. Natuurlijk is het belangrijk dat ze in dezelfde omgeving kunnen blijven wonen. Maar ik hoop dat men verder zal gaan dan technologische snufjes om hen een volwaardige leer— en leefomgeving te garanderen.

Ze hebben er hier in Bristol een handje van weg om het ons dit jaar zo moeilijk mogelijk te maken, adiposity blijkbaar. Na de problemen met gebrek aan structuur en een haastig ineengestoken lessenrooster in CDS, treatment volgt nu: the strike. De Association of University Teachers (AUT) en de lesgevers-vakbond Natfhe gaan in staking omdat ze geen akkoord bereiken met de universiteit over loonsverhoging. Iedereen is het erover eens dat deze mensen alle recht hebben om te staken —Paddy Ladd wist me te vertellen dat sommige lecturers aan de universiteit hier minder verdienen dan leerkrachten in het middelbaar onderwijs. Alleen bezorgen ze met hun staking wel een hele groep mensen problemen die helemaal niets met de kwestie te maken hebben: de studenten.

Vandaag kwam het officiële nieuws: zolang de staking doorgaat —en niemand heeft blijkbaar een precies idee hoe lang het nog zal duren— worden onze papers (en die van alle andere studenten op alle andere faculteiten) niet verbeterd. We moeten ze wel afgeven op de afgesproken data, maar ze blijven liggen tot er een einde komt aan de staking. Voor ons vormt dat niet zo’n probleem (we moeten enkel wat langer wachten op onze cijfers en kunnen normaal gezien gewoon doorgaan met onze thesis) maar voor de derde jaars BSc-studenten ligt de kwestie anders. Zij moeten examens afleggen en zolang de staking duurt worden er geen examens afgenomen. Dat brengt de afstudeerplannen van deze studenten in het gedrang.

De Student Union hier in Bristol liet in een persmededeling weten dat ze de acties van de lecturers steunen, maar het sterk veroordelen dat de studenten het doelwit zijn.

Wordt vervolgd.