Maartje De Meulder

Vandaag werden de inschrijvingen voor de tweede Deafhoodcursus geopend, buy
samen met een mooie reportage met indrukken uit de eerste Deafhoodcursus, ailment
waarvan nu vrijdag de laatste les doorgaat. Als het net zo gaat als vorig jaar, zit de cursus waarschijnlijk weer op één week tijd vol, en is er zelfs een wachtlijst.

Vandaag werden de inschrijvingen voor de tweede Deafhoodcursus geopend, buy
samen met een mooie reportage met indrukken uit de eerste Deafhoodcursus, ailment
waarvan nu vrijdag de laatste les doorgaat. Als het net zo gaat als vorig jaar, zit de cursus waarschijnlijk weer op één week tijd vol, en is er zelfs een wachtlijst.

Vandaag werden de inschrijvingen voor de tweede Deafhoodcursus geopend, viagra order
samen met een mooie reportage met indrukken uit de eerste Deafhoodcursus, waarvan nu vrijdag de laatste les doorgaat. Als het net zo gaat als vorig jaar, zit de cursus waarschijnlijk weer op één week tijd vol, en is er zelfs een wachtlijst. Dat toont nog maar eens aan dat de nood aan dit soort cursussen heel groot is.

Ik werk ondertussen niet meer voor Fevlado-Diversus, maar ik heb van in het begin de grote lijnen voor de cursus mee uitgestippeld en gaf ook een aantal lessen zelf, samen met Annelies (wij zien er in die reportage trouwens precies uit als een tweeling, met die bloesjes en identieke zwarte golfjes). Ik heb elke les gezien, heb de cursisten zien veranderen. Dat alleen al was fantastisch om mee te maken.

Er blijven mij heel wat dingen bij van de cursus en ik ben van plan om die binnenkort op te schrijven in een tekst samen met interviews met enkele cursisten over wat de cursus voor hen betekend heeft, maar hier al twee dingen die ik niet snel meer vergeet.

– Net aan het begin van de eerste les kwam één van de oudere deelnemers mij vragen waar de horende lesgevers en de tolken waren. Ik zei: “die zijn er niet, we zijn hier allemaal doof inclusief de lesgevers”. Dat kon ze niet makkelijk geloven. Dove lesgevers? Eén van de krachtigste dingen van de cursus was dan ook: dove mensen die dove mensen lesgeven. Het is niet makkelijk om de kracht te beschrijven die daarvan uitgaat. Maar ze is aanwezig op een heel indringende manier.
– Tijdens de les VGT vroeg de docent aan de groep (op dat moment 20 mensen aanwezig tussen de 20 en de 55 jaar, ongeveer) wie van hen reeds van toen ze een baby waren of reeds heel vroeg, VGT aangeboden kregen. Buiten de ene deelnemer met dove ouders stak niemand zijn hand op. En wat me het meest shockeerde was dat iedereen dat normaal leek te vinden! Iedereen heeft voor VGT moeten vechten, het was voor niemand een recht. De oudere generatie had het geluk op een dovenschool terecht te komen waar ze op de speelplaats VGT konden meepikken (en zelfs dat niet altijd want de “gebarenmakers” werden vaak afgezonderd van de “orale kinderen”). De jongere generatie ging vaak naar een horende school en van hen werd (nog steeds) gedacht dat ze blijkbaar VGT wel “vanzelf” zouden leren. Niet dus.

Opvallend hoeveel verhalen dezelfde zijn en blijven, ongeacht iemands leeftijd. Twee generaties die bijna allemaal zijn opgegroeid zonder VGT – met alle gevolgen vandien. De dovenscholen lijken er jammer genoeg geen les uit geleerd te hebben en de toekomst belooft niet veel goeds, met 80% van de dove kinderen die reeds vroeg geïmplanteerd worden.

Maar om met een positieve noot te eindigen: de cursus is geslaagd in die zin dat de cursisten dit nu beseffen, dat ze hun eigen leven en wat daarin gebeurt (en niet) kunnen begrijpen, dat kunnen plaatsen in een groter kader. En hopelijk ook de energie en de moed hebben om wat ze onthouden hebben uit de cursus om te zetten in een concreet engagement of acties.

Vandaag werden de inschrijvingen voor de tweede Deafhoodcursus geopend, buy
samen met een mooie reportage met indrukken uit de eerste Deafhoodcursus, ailment
waarvan nu vrijdag de laatste les doorgaat. Als het net zo gaat als vorig jaar, zit de cursus waarschijnlijk weer op één week tijd vol, en is er zelfs een wachtlijst.

Vandaag werden de inschrijvingen voor de tweede Deafhoodcursus geopend, viagra order
samen met een mooie reportage met indrukken uit de eerste Deafhoodcursus, waarvan nu vrijdag de laatste les doorgaat. Als het net zo gaat als vorig jaar, zit de cursus waarschijnlijk weer op één week tijd vol, en is er zelfs een wachtlijst. Dat toont nog maar eens aan dat de nood aan dit soort cursussen heel groot is.

Ik werk ondertussen niet meer voor Fevlado-Diversus, maar ik heb van in het begin de grote lijnen voor de cursus mee uitgestippeld en gaf ook een aantal lessen zelf, samen met Annelies (wij zien er in die reportage trouwens precies uit als een tweeling, met die bloesjes en identieke zwarte golfjes). Ik heb elke les gezien, heb de cursisten zien veranderen. Dat alleen al was fantastisch om mee te maken.

Er blijven mij heel wat dingen bij van de cursus en ik ben van plan om die binnenkort op te schrijven in een tekst samen met interviews met enkele cursisten over wat de cursus voor hen betekend heeft, maar hier al twee dingen die ik niet snel meer vergeet.

– Net aan het begin van de eerste les kwam één van de oudere deelnemers mij vragen waar de horende lesgevers en de tolken waren. Ik zei: “die zijn er niet, we zijn hier allemaal doof inclusief de lesgevers”. Dat kon ze niet makkelijk geloven. Dove lesgevers? Eén van de krachtigste dingen van de cursus was dan ook: dove mensen die dove mensen lesgeven. Het is niet makkelijk om de kracht te beschrijven die daarvan uitgaat. Maar ze is aanwezig op een heel indringende manier.
– Tijdens de les VGT vroeg de docent aan de groep (op dat moment 20 mensen aanwezig tussen de 20 en de 55 jaar, ongeveer) wie van hen reeds van toen ze een baby waren of reeds heel vroeg, VGT aangeboden kregen. Buiten de ene deelnemer met dove ouders stak niemand zijn hand op. En wat me het meest shockeerde was dat iedereen dat normaal leek te vinden! Iedereen heeft voor VGT moeten vechten, het was voor niemand een recht. De oudere generatie had het geluk op een dovenschool terecht te komen waar ze op de speelplaats VGT konden meepikken (en zelfs dat niet altijd want de “gebarenmakers” werden vaak afgezonderd van de “orale kinderen”). De jongere generatie ging vaak naar een horende school en van hen werd (nog steeds) gedacht dat ze blijkbaar VGT wel “vanzelf” zouden leren. Niet dus.

Opvallend hoeveel verhalen dezelfde zijn en blijven, ongeacht iemands leeftijd. Twee generaties die bijna allemaal zijn opgegroeid zonder VGT – met alle gevolgen vandien. De dovenscholen lijken er jammer genoeg geen les uit geleerd te hebben en de toekomst belooft niet veel goeds, met 80% van de dove kinderen die reeds vroeg geïmplanteerd worden.

Maar om met een positieve noot te eindigen: de cursus is geslaagd in die zin dat de cursisten dit nu beseffen, dat ze hun eigen leven en wat daarin gebeurt (en niet) kunnen begrijpen, dat kunnen plaatsen in een groter kader. En hopelijk ook de energie en de moed hebben om wat ze onthouden hebben uit de cursus om te zetten in een concreet engagement of acties.

Vandaag werden de inschrijvingen voor de tweede Deafhoodcursus geopend, check
samen met een mooie reportage met indrukken uit de eerste Deafhoodcursus, pfizer
waarvan nu vrijdag de laatste les doorgaat. Als het net zo gaat als vorig jaar, zit de cursus waarschijnlijk weer op één week tijd vol, en is er zelfs een wachtlijst. Dat toont nog maar eens aan dat de nood aan dit soort cursussen heel groot is.

Ik werk ondertussen niet meer voor Fevlado-Diversus, maar ik heb van in het begin de grote lijnen voor de cursus mee uitgestippeld en gaf ook een aantal lessen zelf, samen met Annelies (wij zien er in die reportage trouwens precies uit als een tweeling, met die bloesjes en identieke zwarte golfjes). Ik heb elke les gezien, heb de cursisten zien veranderen. Dat alleen al was fantastisch om mee te maken.

Er blijven mij heel wat dingen bij van de cursus en ik ben van plan om die binnenkort op te schrijven in een tekst samen met interviews met enkele cursisten over wat de cursus voor hen betekend heeft, maar hier al twee dingen die ik niet snel meer vergeet.

– Net aan het begin van de eerste les kwam één van de oudere deelnemers mij vragen waar de horende lesgevers en de tolken waren. Ik zei: “die zijn er niet, we zijn hier allemaal doof inclusief de lesgevers”. Dat kon ze niet makkelijk geloven. Dove lesgevers? Eén van de krachtigste dingen van de cursus was dan ook: dove mensen die dove mensen lesgeven. Het is niet makkelijk om de kracht te beschrijven die daarvan uitgaat. Maar ze is aanwezig op een heel indrukwekkende manier.
– Tijdens de les VGT vroeg de docent aan de groep (op dat moment 20 mensen aanwezig tussen de 20 en de 55 jaar, ongeveer) wie van hen reeds van toen ze een baby waren of reeds heel vroeg, VGT aangeboden kregen. Buiten de ene deelnemer met dove ouders stak niemand zijn hand op. En wat me het meest shockeerde was dat iedereen dat normaal leek te vinden! Iedereen heeft voor VGT moeten vechten, het was voor niemand een recht. De oudere generatie had het geluk op een dovenschool terecht te komen waar ze op de speelplaats VGT konden meepikken (en zelfs dat niet altijd want de “gebarenmakers” werden vaak afgezonderd van de “orale kinderen”). De jongere generatie ging vaak naar een horende school en van hen werd (nog steeds) gedacht dat ze blijkbaar VGT wel “vanzelf” zouden leren. Niet dus.

Opvallend hoeveel verhalen dezelfde zijn en blijven, ongeacht iemands leeftijd. Twee generaties die bijna allemaal zijn opgegroeid zonder VGT – met alle gevolgen vandien. De dovenscholen lijken er jammer genoeg geen les uit geleerd te hebben en de toekomst belooft niet veel goeds, met 80% van de dove kinderen die reeds vroeg geïmplanteerd worden.

Maar om met een positieve noot te eindigen: de cursus is geslaagd in die zin dat de cursisten dit nu beseffen, dat ze hun eigen leven en wat daarin gebeurt (en niet) kunnen begrijpen, dat kunnen plaatsen in een groter kader. En hopelijk ook de energie en de moed hebben om wat ze onthouden hebben uit de cursus om te zetten in een concreet engagement of acties.

Vandaag werden de inschrijvingen voor de tweede Deafhoodcursus geopend, buy
samen met een mooie reportage met indrukken uit de eerste Deafhoodcursus, ailment
waarvan nu vrijdag de laatste les doorgaat. Als het net zo gaat als vorig jaar, zit de cursus waarschijnlijk weer op één week tijd vol, en is er zelfs een wachtlijst.

Vandaag werden de inschrijvingen voor de tweede Deafhoodcursus geopend, viagra order
samen met een mooie reportage met indrukken uit de eerste Deafhoodcursus, waarvan nu vrijdag de laatste les doorgaat. Als het net zo gaat als vorig jaar, zit de cursus waarschijnlijk weer op één week tijd vol, en is er zelfs een wachtlijst. Dat toont nog maar eens aan dat de nood aan dit soort cursussen heel groot is.

Ik werk ondertussen niet meer voor Fevlado-Diversus, maar ik heb van in het begin de grote lijnen voor de cursus mee uitgestippeld en gaf ook een aantal lessen zelf, samen met Annelies (wij zien er in die reportage trouwens precies uit als een tweeling, met die bloesjes en identieke zwarte golfjes). Ik heb elke les gezien, heb de cursisten zien veranderen. Dat alleen al was fantastisch om mee te maken.

Er blijven mij heel wat dingen bij van de cursus en ik ben van plan om die binnenkort op te schrijven in een tekst samen met interviews met enkele cursisten over wat de cursus voor hen betekend heeft, maar hier al twee dingen die ik niet snel meer vergeet.

– Net aan het begin van de eerste les kwam één van de oudere deelnemers mij vragen waar de horende lesgevers en de tolken waren. Ik zei: “die zijn er niet, we zijn hier allemaal doof inclusief de lesgevers”. Dat kon ze niet makkelijk geloven. Dove lesgevers? Eén van de krachtigste dingen van de cursus was dan ook: dove mensen die dove mensen lesgeven. Het is niet makkelijk om de kracht te beschrijven die daarvan uitgaat. Maar ze is aanwezig op een heel indringende manier.
– Tijdens de les VGT vroeg de docent aan de groep (op dat moment 20 mensen aanwezig tussen de 20 en de 55 jaar, ongeveer) wie van hen reeds van toen ze een baby waren of reeds heel vroeg, VGT aangeboden kregen. Buiten de ene deelnemer met dove ouders stak niemand zijn hand op. En wat me het meest shockeerde was dat iedereen dat normaal leek te vinden! Iedereen heeft voor VGT moeten vechten, het was voor niemand een recht. De oudere generatie had het geluk op een dovenschool terecht te komen waar ze op de speelplaats VGT konden meepikken (en zelfs dat niet altijd want de “gebarenmakers” werden vaak afgezonderd van de “orale kinderen”). De jongere generatie ging vaak naar een horende school en van hen werd (nog steeds) gedacht dat ze blijkbaar VGT wel “vanzelf” zouden leren. Niet dus.

Opvallend hoeveel verhalen dezelfde zijn en blijven, ongeacht iemands leeftijd. Twee generaties die bijna allemaal zijn opgegroeid zonder VGT – met alle gevolgen vandien. De dovenscholen lijken er jammer genoeg geen les uit geleerd te hebben en de toekomst belooft niet veel goeds, met 80% van de dove kinderen die reeds vroeg geïmplanteerd worden.

Maar om met een positieve noot te eindigen: de cursus is geslaagd in die zin dat de cursisten dit nu beseffen, dat ze hun eigen leven en wat daarin gebeurt (en niet) kunnen begrijpen, dat kunnen plaatsen in een groter kader. En hopelijk ook de energie en de moed hebben om wat ze onthouden hebben uit de cursus om te zetten in een concreet engagement of acties.

Vandaag werden de inschrijvingen voor de tweede Deafhoodcursus geopend, check
samen met een mooie reportage met indrukken uit de eerste Deafhoodcursus, pfizer
waarvan nu vrijdag de laatste les doorgaat. Als het net zo gaat als vorig jaar, zit de cursus waarschijnlijk weer op één week tijd vol, en is er zelfs een wachtlijst. Dat toont nog maar eens aan dat de nood aan dit soort cursussen heel groot is.

Ik werk ondertussen niet meer voor Fevlado-Diversus, maar ik heb van in het begin de grote lijnen voor de cursus mee uitgestippeld en gaf ook een aantal lessen zelf, samen met Annelies (wij zien er in die reportage trouwens precies uit als een tweeling, met die bloesjes en identieke zwarte golfjes). Ik heb elke les gezien, heb de cursisten zien veranderen. Dat alleen al was fantastisch om mee te maken.

Er blijven mij heel wat dingen bij van de cursus en ik ben van plan om die binnenkort op te schrijven in een tekst samen met interviews met enkele cursisten over wat de cursus voor hen betekend heeft, maar hier al twee dingen die ik niet snel meer vergeet.

– Net aan het begin van de eerste les kwam één van de oudere deelnemers mij vragen waar de horende lesgevers en de tolken waren. Ik zei: “die zijn er niet, we zijn hier allemaal doof inclusief de lesgevers”. Dat kon ze niet makkelijk geloven. Dove lesgevers? Eén van de krachtigste dingen van de cursus was dan ook: dove mensen die dove mensen lesgeven. Het is niet makkelijk om de kracht te beschrijven die daarvan uitgaat. Maar ze is aanwezig op een heel indrukwekkende manier.
– Tijdens de les VGT vroeg de docent aan de groep (op dat moment 20 mensen aanwezig tussen de 20 en de 55 jaar, ongeveer) wie van hen reeds van toen ze een baby waren of reeds heel vroeg, VGT aangeboden kregen. Buiten de ene deelnemer met dove ouders stak niemand zijn hand op. En wat me het meest shockeerde was dat iedereen dat normaal leek te vinden! Iedereen heeft voor VGT moeten vechten, het was voor niemand een recht. De oudere generatie had het geluk op een dovenschool terecht te komen waar ze op de speelplaats VGT konden meepikken (en zelfs dat niet altijd want de “gebarenmakers” werden vaak afgezonderd van de “orale kinderen”). De jongere generatie ging vaak naar een horende school en van hen werd (nog steeds) gedacht dat ze blijkbaar VGT wel “vanzelf” zouden leren. Niet dus.

Opvallend hoeveel verhalen dezelfde zijn en blijven, ongeacht iemands leeftijd. Twee generaties die bijna allemaal zijn opgegroeid zonder VGT – met alle gevolgen vandien. De dovenscholen lijken er jammer genoeg geen les uit geleerd te hebben en de toekomst belooft niet veel goeds, met 80% van de dove kinderen die reeds vroeg geïmplanteerd worden.

Maar om met een positieve noot te eindigen: de cursus is geslaagd in die zin dat de cursisten dit nu beseffen, dat ze hun eigen leven en wat daarin gebeurt (en niet) kunnen begrijpen, dat kunnen plaatsen in een groter kader. En hopelijk ook de energie en de moed hebben om wat ze onthouden hebben uit de cursus om te zetten in een concreet engagement of acties.

De bel gaat. Ik doe de deur open en het eerste wat ze vragen is “bent u doof”? Een seconde nadat ik “ja” geantwoord heb, phlebologist
besef ik dat ik beter “nee” gezegd had.

De man en vrouw spellen hun naam, nurse tonen hun naamgebaar, clinic
en de vrouw steekt van wal. “Wij zijn horend en hebben gebarentaal geleerd speciaal om dove mensen te bezoeken.”

“Zie je niet elke dag op het televisienieuws veel problemen? Er zijn overal problemen, mensen die we graag zien, sterven. Hoe komt dat? Mensen kunnen die problemen niet meer oplossen, hoe denk je dat wij die kunnen oplossen?”

Ik toon vaag dat ik geen zin heb in die discussie, maar de vrouw geeft niet op.

“Wij willen graag het antwoord van God weten. God heeft beloofd dat hij ons zal redden. Wat we nu meemaken zijn De Laatste Dagen, daarna zal God alles oplossen.”

Ze laat me een stuk uit de Bijbel lezen waarin Gods belofte zogezegd bevestigd wordt. Ik krijg een bijbelles en foldertjes, en voel mij met de minuut ongemakkelijker. De buren aan de overkant kijken niet-begrijpend toe.

“U wilt toch graag gelukkig zijn?”

Ik zeg dat ik heel gelukkig ben, bedankt.

“Ja dat zien we wel, maar als u later kinderen hebt wilt u toch ook wel dat zij gelukkig worden? Bent u niet geïnteresseerd?”

Ik zeg dat ik niet gelovig ben en vriendelijk bedankt, maar mijn nieuwsgierigheid haalt het toch. Hoe hebben ze mij gevonden? Vanwaar halen ze mijn adres? Ze hebben er net mijn huis uitgekozen.

“Oh, van de groep”, zegt ze. “Wij gaan elke week naar Vilvoorde om gebaren te leren. De groep geeft ons adressen van doven. Wij zijn van de getuigen van Jehova. Jehova is God.”

Ik zeg hen vriendelijk gedag en doe de deur dicht.

Het bevalt me niet dat “de groep” in Vilvoorde zomaar adressen uitdeelt van dove mensen (in Antwerpen? in Vlaanderen?) zodat er dove zieltjes gered kunnen worden. Dat ze aan elke deur gaan aanbellen ok, dan heb je gewoon pech, maar ze weten exact waar er dove mensen wonen en bellen daar aan. Het is slim dat ze VGT gebruiken. Ik heb nog al getuigen van Jehova aan de deur gehad maar die konden geen VGT en dan kan je gewoon zeggen “sorry ik versta je niet” en de deur vriendelijk dichtdoen. Vaak proberen ze dan toch nog een keer maar uiteindelijk geven ze het op. Maar bij deze mensen die VGT kennen… Eenmaal je in VGT bevestigt dat je doof bent kan je niet meer terug. Of je kan de deur in hun gezicht dichtdoen, maar dat is zo hard. Misschien moet ik gewoon mijn lichtbel weer wegdoen. Peace.