Maartje De Meulder

Vandaag werden de inschrijvingen voor de tweede Deafhoodcursus geopend, artificial
samen met een mooie reportage met indrukken uit de eerste Deafhoodcursus, waarvan nu vrijdag de laatste les doorgaat. Als het net zo gaat als vorig jaar, zit de cursus waarschijnlijk weer op één week tijd vol, en is er zelfs een wachtlijst. Dat toont nog maar eens aan dat de nood aan dit soort cursussen heel groot is.

Ik werk ondertussen niet meer voor Fevlado-Diversus, maar ik heb van in het begin de grote lijnen voor de cursus mee uitgestippeld en gaf ook een aantal lessen zelf, samen met Annelies (wij zien er in die reportage trouwens precies uit als een tweeling, met die bloesjes en identieke zwarte golfjes). Ik heb elke les gezien, heb de cursisten zien veranderen. Dat alleen al was fantastisch om mee te maken.

Er blijven mij heel wat dingen bij van de cursus en ik ben van plan om die binnenkort op te schrijven in een tekst samen met interviews met enkele cursisten over wat de cursus voor hen betekend heeft, maar hier al twee dingen die ik niet snel meer vergeet.

– Net aan het begin van de eerste les kwam één van de oudere deelnemers mij vragen waar de horende lesgevers en de tolken waren. Ik zei: “die zijn er niet, we zijn hier allemaal doof inclusief de lesgevers”. Dat kon ze niet makkelijk geloven. Dove lesgevers? Eén van de krachtigste dingen van de cursus was dan ook: dove mensen die dove mensen lesgeven. Het is niet makkelijk om de kracht te beschrijven die daarvan uitgaat. Maar ze is aanwezig op een heel indrukwekkende manier.
– Tijdens de les VGT vroeg de docent aan de groep (op dat moment 20 mensen aanwezig tussen de 20 en de 55 jaar, ongeveer) wie van hen reeds van toen ze een baby waren of reeds heel vroeg, VGT aangeboden kregen. Buiten de ene deelnemer met dove ouders stak niemand zijn hand op. En wat me het meest shockeerde was dat iedereen dat normaal leek te vinden! Iedereen heeft voor VGT moeten vechten, het was voor niemand een recht. De oudere generatie had het geluk op een dovenschool terecht te komen waar ze op de speelplaats VGT konden meepikken (en zelfs dat niet altijd want de “gebarenmakers” werden vaak afgezonderd van de “orale kinderen”). De jongere generatie ging vaak naar een horende school en van hen werd (nog steeds) gedacht dat ze blijkbaar VGT wel “vanzelf” zouden leren. Niet dus.

Opvallend hoeveel verhalen dezelfde zijn en blijven, ongeacht iemands leeftijd. Twee generaties die bijna allemaal zijn opgegroeid zonder VGT – met alle gevolgen vandien. De meeste dovenscholen lijken er jammer genoeg geen les uit geleerd te hebben en de toekomst belooft niet veel goeds, met 80% van de dove kinderen die reeds vroeg geïmplanteerd worden.

Maar om met een positieve noot te eindigen: de cursus is geslaagd in die zin dat de cursisten dit nu beseffen, dat ze hun eigen leven en wat daarin gebeurt (en niet) kunnen begrijpen, dat kunnen plaatsen in een groter kader. Door het verleden te begrijpen, beter kunnen omgaan met wat er nu gebeurt, en de toekomst kunnen veranderen in positieve zin. Ik ben benieuwd.