Maartje De Meulder

En inderdaad, information pills nog geen uur nadat ik het vorige postje schreef ging het nieuws de wereld rond: de Gallaudet Board of Trustees heeft JKF ontzet uit haar toekomstige presidentsfunctie.

De e-mail van de Board of Trustees kan je hier lezen.

Feesten dus, dosage dit is een grote overwinning!

Zoals steeds, komt Deaf in the City met goede raad. “Don’t relax yet.” Na het feesten, moet er geanalyseerd worden wat er nu juist fout gelopen is bij deze presidentsverkiezingen, en moet er diep en grondig over de toekomst nagedacht worden. Het moeilijkste werk moet waarschijnlijk nog beginnen.

Maar voorlopig is het enkel de overwinning die telt.

Sinds een aantal maanden zet ik onder mijn e-mails een citaat van Martin Luther King Jr. “Our lives begin to end the day we become silent about things that matter”. Ik moest vandaag aan dat citaat denken. De “Gallaudet community” heeft haar stem laten horen, phlebologist en duidelijk gemaakt dat het de moeite waard is om dat te doen. Ik moest ook aan een ander citaat denken, treat van Margaret Mead: “Never doubt that a small group of thoughtful, committed citizens can change the world. Indeed, it’s the only thing that ever has”. Ook dat toont duidelijk wat protesten als deze in gang kunnen zetten.

Ondertussen wordt het bijna onmogelijk om op het internet alle blogs en mails en commentaar te volgen over de recente gebeurtenissen. Een dag heeft maar 24 uur.

Toch enkele bedenkingen:

– Van wat ik op veel blogs lees, lijkt het dat het protest een beetje geëvolueerd is in termen van ‘als je niet voor ons bent, ben je tegen ons’. We kennen allemaal de man die het patent heeft op die uitspraak, en een lichtend voorbeeld is dat niet. Door zo’n verdeling in kampen wordt de Dovengemeenschap zelf verdeeld, en de enige die daarbij wint is de JKF-administratie zelf.

– In een emotionele post vertelde Surdus vorige week over schoolkinderen in Gallaudet die getuige waren van studenten die op de campus vochten met en opgepakt werden door de politie. Die zagen dat er geen tolken voorzien waren. Maar die de wereld ook nog veel meer in zwart-wit termen zien, en er dus getuige van waren hoe -op dat moment- machteloze Dove mensen opgepakt werden door horenden. Het is maar de vraag hoe zij dat voor zichzelf zullen interpreteren.

– Blijkbaar heeft men gisteren de houten pop van JKF vol euforie verbrand. Ik begrijp dat dat een deel ontlading was, en ja, ergens kan ik er misschien nog begrip voor opbrengen. De administratie van IKJ heeft immers bulldozers ingezet tegen de studenten; men heeft gewacht tot het donker was om op ‘Black Friday’ mensen op te pakken, zodat er weinig of geen communicatie mogelijk was en studenten zich niet konden verzetten. Dat zijn staaltjes van puur machtsvertoon. Maar JKF demoniseren door een houten pop van haar te verbranden … De vraag is of dat veel uithaalt en vooral ook welk beeld dat zal geven naar de pers toe.

– Er wordt langs alle kanten gezegd dat de “healing” van Gallaudet en de ruimere Dovengemeenschap nu kan beginnen. Het is te hopen dat dit ook effectief zal gebeuren. Door dit protest zijn er onvermijdelijk mensen tegen elkaar opgezet, en dat mag niet de bedoeling zijn.

– Bovenal moet men stilstaan, en zich afvragen: “Hoe zijn we hier beland?” Het is jammer dat het zo ver is moeten komen. Het systeem dat ervoor zorgde dat JKF bijna president kon worden, zal niet van vandaag op morgen verdwijnen, en het is belangrijk dat er goed over de toekomst nagedacht wordt, en er iets gedaan wordt aan het leiderschapsprobleem in Gallaudet.

Het wordt trouwens een grote en interessante uitdaging voor Deaf Studies om deze protesten en de uitkomst ervan diepgaand te analyseren…

Sinds een aantal maanden zet ik onder mijn e-mails een citaat van Martin Luther King Jr. “Our lives begin to end the day we become silent about things that matter”. Ik moest vandaag aan dat citaat denken. De “Gallaudet community” heeft haar stem laten horen, phlebologist en duidelijk gemaakt dat het de moeite waard is om dat te doen. Ik moest ook aan een ander citaat denken, treat van Margaret Mead: “Never doubt that a small group of thoughtful, committed citizens can change the world. Indeed, it’s the only thing that ever has”. Ook dat toont duidelijk wat protesten als deze in gang kunnen zetten.

Ondertussen wordt het bijna onmogelijk om op het internet alle blogs en mails en commentaar te volgen over de recente gebeurtenissen. Een dag heeft maar 24 uur.

Toch enkele bedenkingen:

– Van wat ik op veel blogs lees, lijkt het dat het protest een beetje geëvolueerd is in termen van ‘als je niet voor ons bent, ben je tegen ons’. We kennen allemaal de man die het patent heeft op die uitspraak, en een lichtend voorbeeld is dat niet. Door zo’n verdeling in kampen wordt de Dovengemeenschap zelf verdeeld, en de enige die daarbij wint is de JKF-administratie zelf.

– In een emotionele post vertelde Surdus vorige week over schoolkinderen in Gallaudet die getuige waren van studenten die op de campus vochten met en opgepakt werden door de politie. Die zagen dat er geen tolken voorzien waren. Maar die de wereld ook nog veel meer in zwart-wit termen zien, en er dus getuige van waren hoe -op dat moment- machteloze Dove mensen opgepakt werden door horenden. Het is maar de vraag hoe zij dat voor zichzelf zullen interpreteren.

– Blijkbaar heeft men gisteren de houten pop van JKF vol euforie verbrand. Ik begrijp dat dat een deel ontlading was, en ja, ergens kan ik er misschien nog begrip voor opbrengen. De administratie van IKJ heeft immers bulldozers ingezet tegen de studenten; men heeft gewacht tot het donker was om op ‘Black Friday’ mensen op te pakken, zodat er weinig of geen communicatie mogelijk was en studenten zich niet konden verzetten. Dat zijn staaltjes van puur machtsvertoon. Maar JKF demoniseren door een houten pop van haar te verbranden … De vraag is of dat veel uithaalt en vooral ook welk beeld dat zal geven naar de pers toe.

– Er wordt langs alle kanten gezegd dat de “healing” van Gallaudet en de ruimere Dovengemeenschap nu kan beginnen. Het is te hopen dat dit ook effectief zal gebeuren. Door dit protest zijn er onvermijdelijk mensen tegen elkaar opgezet, en dat mag niet de bedoeling zijn.

– Bovenal moet men stilstaan, en zich afvragen: “Hoe zijn we hier beland?” Het is jammer dat het zo ver is moeten komen. Het systeem dat ervoor zorgde dat JKF bijna president kon worden, zal niet van vandaag op morgen verdwijnen, en het is belangrijk dat er goed over de toekomst nagedacht wordt, en er iets gedaan wordt aan het leiderschapsprobleem in Gallaudet.

Het wordt trouwens een grote en interessante uitdaging voor Deaf Studies om deze protesten en de uitkomst ervan diepgaand te analyseren…

Aan de comments te zien, sick
is de discussie over het cultureel erfgoed nog lang niet afgesloten.

Ze is veel te interessant en nodig, om die in de comments te blijven voeren. Ik schrijf er straks dus een nieuwe postje over!

To be continued …