Maartje De Meulder

Twee weken weg geweest. Vakantie. Aan niets moeten denken. Enkel genieten, see allergy
vrienden die op en af komen. De zee.

De laatste post op dit weblog dateert alweer van een tijd geleden. Er is dan ook heel wat gebeurd ondertussen. De toekomst heeft vastere —maar tegelijkertijd ook meer onzekere— vorm aangenomen. Meer nieuws in een volgende post.

De week voor onze vakantie was een week van weinig slaap en veel gepieker. Er moesten serieuze knopen doorgehakt worden, ask onder ferme tijdsdruk.

Midden juni kreeg ik van de Universiteit Bristol een doctoraatsbeurs aangeboden, doctor om te beginnen in oktober 2007. Ik had nooit verwacht dat de universiteit —die niet bepaald gul is met geld voor Deaf Studies onderzoek— een doctoraat over Deaf Professionals de moeite waard zou vinden om te sponsoren. Maar tot mijn verbazing was dat toch het geval. Ik was op dat moment al lang aan het twijfelen over wat ik nu juist wou gaan doen. Ik ben ondertussen al een tijdje aan het studeren, info en de academische wereld en alles wat daarbij hoort wordt me soms een beetje teveel. Hoe graag ik hier ook ben in Bristol, ik wist niet of het wel een goed idee was om meteen al een doctoraat te beginnen, na deze opleiding.

Ik wil geen ‘armchair’-doctoraatsstudent worden, zonder voeling met de praktijk. Als in een ivoren toren. Ik geniet ook erg van het werk dat ik voor DAF heb gedaan vorig jaar, van het vrijwillgerswerk dat ik nu onder meer doe voor de cel Onderwijs van Fevlado, waar ik met fijne mensen samenwerk rond thema’s die me erg interesseren. Toen ik de kans kreeg om een jaar voor Fevlado te werken als medewerker belangenverdediging, werd het helemaal moeilijk. De beurs aannemen, zou betekenen dat ik moest beloven om er in oktober 2007 terug te staan. En ik voel dat ik misschien meer tijd nodig heb. Enerzijds wil ik op dit moment doen wat ik graag doe, en aan dat doctoraat beginnen op een moment dat ik dat zelf wil. Anderzijds wil ik ook als onderzoeker geloofwaardig zijn. En een doctoraat schrijven over Deaf professionals, zonder zelf ook maar enige werkervaring te hebben, vind ik niet geloofwaardig. Qualificaties zijn bovendien niet alles, met alleen qualificaties en diploma’s kom je nergens, zeker niet in de Dovengemeenschap.

Dus, na er met veel mensen over gepraat te hebben (waarbij de bottom line steeds was: doe wat je graag wil doen, volg je buikgevoel), heb ik beslist om de beurs niet aan te nemen, en voor minstens een jaar uit de academische mallemolen te stappen. Dus komen Jan en ik vanaf midden september voor een jaar in Gent wonen. Voor Fevlado zal ik samen met Filip Verstraete en Isabelle Heyerick instaan voor de belangenverdediging. Een aantal uur per week zal ik ook werken als educatief medewerker voor Fevlado Diversus. En daarna, dan zien we wel. Dan kan ik terug naar Bristol, opnieuw aanvragen indienen, nog wat langer werken, of wat dan ook. Zo ben ik vrij om zelf te kiezen, en da’s een hele opluchting!

Woensdagmorgen vroeg vlieg ik naar Zweden, adiposity voor de 3rd International Deaf Academics and Researchers Conference. De twee vorige congressen gingen door in 2002 in Austin, healthful Texas en in 2004 in Washington, D.C.

Het thema van dit congres —de relatie tussen ‘Deaf academics’ en de Dovengemeenschap— ligt heel dicht bij het thema van mijn eigen Deaf Studies-thesis hier, dat is alvast een gelukkig toeval. Ik zal er nog veel nieuwe ideeën kunnen opdoen. Maar het zal natuurlijk ook een leuk weerzien worden met verschillende mensen, en het ontmoeten van nieuwe gezichten.

En met Sven Noben in het programma is Vlaanderen goed vertegenwoordigd.

Als ik één dag later was vertrokken naar Stockholm, medicine had ik vastgezeten. Door de terroristische dreigingen lag het hele vluchtverkeer plat. Gelukkig net op tijd vertrokken, online vanop London Stansted (een kleine luchthaven met enkel Europese vluchten). Toen ik in Stockholm aankwam, approved brak de hel los. Veel mensen waren te laat in Zweden door problemen met hun vlucht.

De situatie is nu wat meer onder controle, en de “threat level” is verminderd van “critical” naar “severe”. Toch publiceert The Guardian nog elke dag foto’s van wachtende passagiers met lange gezichten op Heathrow. Elke dag passeren er daar zo’n 200 000 mensen, en aangezien de luchthaven op volle capaciteit werkt is er weinig marge voor fouten en onvoorziene omstandigheden. Door de buitensporige veiligheidsmaatregelen sloeg het hele systeem tilt, en veel mensen moesten naar huis zonder hun bagage. Op de vluchten zelf mocht geen enkele handbagage mee, enkel babymelk en medicijnen op voorschrift.

Gisteren toen ik terugkwam van Stockholm wilden we iets gaan eten in Bella Italia, een Italiaanse keten, maar mochten niet binnen omdat ik mijn bagage bijhad. Veligheidsmaatregelen. Op zo’n momenten heb ik wel even genoeg van Londen.

Fantastische dagen gehad in Stockholm. Er waren zo’n honderd mensen, nurse veelal uit Scandinavië en de rest van Europa, dosage maar ook enkelen uit de Verenigde Staten. Zoals verwacht veel nieuwe mensen ontmoet, en ook enkele interessante contacten gelegd voor latere samenwerking, bijvoorbeeld met de universiteit van Edinburgh, waar enkele mensen met een gelijkaardig onderzoeksthema bezig zijn als ikzelf.

De volgende Deaf Academics gaat door binnen twee jaar, in Dublin.

Vandaag in het Victoria & Albert museum in London naar een tentoonstelling geweest over Che Guevara. Eigenlijk ging het niet zozeer over hem, for sale maar wel over de beroemde foto die Alberto Korda van hem maakte. Ik kende tot vandaag het verhaal niet achter de foto: Korda, phlebologist de persoonlijke fotograaf van Fidel Castro, grip maakte foto’s van hem tijdens een toespraak. Tijdens die toespraak kwam Che Guevara een paar seconden in beeld, en Korda maakte snel twee foto’s van hem voor hij weer van het podium verdween. Die foto van Che, bijna in de vluchte genomen, werd de meest gereproduceerde foto ooit en verschijnt nu op t-shirts, muren, mokken, posters over de hele wereld. De tentoonstelling analyseert en geeft weer waar en voor welke doeleinden de foto gebruikt werd, en nog steeds wordt.

sp.a en Spirit geven de zendtijd op radio en televisie die zij krijgen voor de gemeenteraadsverkiezingen, gerontologist weg aan verenigingen die zich “ten dienste stellen van de samenleving”. Verenigingen met een boodschap, doctor kortom. Dat nieuws verscheen gisteren in De Standaard en De Morgen.

Op de website uw minuut kunnen verenigingen zich voorstellen en een voorstel lanceren voor een boodschap van 1 minuut. De beste 13 worden daaruit gekozen en mogen een spot maken op kosten van sp.a/Spirit. De tv-spots worden uitgezonden op 15 september, disinfection vlak na het journaal van 19u00.

Ondertussen laat De Morgen vandaag in een artikel weten dat er verdeelde reacties zijn. Sommige verenigingen sloegen meteen aan het brainstormen, anderen zien zich voor een dilemma geplaatst, en weten niet hoe ze dit moeten rijmen met hun politieke onafhankelijkheid (al liet de sp.a formeel weten dat ze geen partijboegbeelden, logo’s of politieke boodschappen aan de uitzending wil koppelen). Zo gaat Amnesty International niet in op het aanbod, en twijfelt 11.11.11. nog. Natuurpunt zegt dan weer ja.

Het leek me hoedanook een aanbod waar Fevlado zeker op in moet gaan. We krijgen niet elke dag de kans om gratis een tv-spot uit te zenden die massa’s horende en Dove mensen bereikt. We kunnen er de horende samenleving mee sensibiliseren, en een krachtige boodschap meegeven die meteen misverstanden over VGT en de Dovengemeenschap de wereld uitwerkt. Dat de spots worden uitgezonden op 15 september, net voor WDD, is natuurlijk mooi meegenomen.

Het voorstel is verstuurd. Maandag buigt het partijbureau van de sp.a zich erover. Duimen nu.

Wordt vervolgd!

Vandaag verschijnt in Het Laatste Nieuws een artikel over de nakende staking van de tolken Vlaamse Gebarentaal, medicine georganiseerd door de VVTG (Vlaamse Vereniging Tolken Gebarentaal). Je kan het artikel hieronder lezen. Jammer genoeg wordt er opnieuw —na herhaaldelijk aandringen bij de pers om het niet te doen— het woord “doventolken” gebruikt. Ook doof.nl publiceerde al een artikeltje.

De staking (op 1 en 4 september) komt er naar aanleiding van de overdreven controles op de tolken VGT door het ministerie van Onderwijs. De tolken worden bedolven onder allerlei regeltjes, waardoor het werk bijna onhoudbaar wordt. Bovendien hebben ze nog steeds een nepstatuut, en daardoor bijvoorbeeld geen recht op vakantiegeld of eindejaarspremie. Hoewel die regelneverij enkel de sector Onderwijs betreft, wordt de staking ook uitgebreid naar de sector Welzijn, om de actie meer draagkracht te geven. Op 1 en 4 september zal dus geen enkele Dove of horende persoon, geen enkele organisatie, een tolk kunnen gebruiken. Dove leerlingen zullen informatie missen op de eerste schooldag, leerkrachten zullen hun onderwijsopdracht ten aanzien van Dove leerlingen niet kunnen nakomen, Dove werknemers en hun horende collega’s zullen vergaderingen moeten afzeggen.

Aan het ministerie van Onderwijs vraagt de VVTG dus een dringend overleg om hun werksituatie te verbeteren. Aan het ministerie van Welzijn wordt, hoewel de samenwerking daar goed is, gevraagd om een loonsverhoging. Het uurloon van tolken VGT bedraagt momenteel €27,08, wat niet alleen erg weinig is, maar ook veel minder dan hun collega’s in het buitenland verdienen.

Hoewel de Vlaamse Gebarentaalgebruikers de dupe zijn van deze actie, steunt Fevlado de staking. Minister van Onderwijs Frank Vandenbroucke werd aangeschreven, alsook de integratiescholen, met de vraag om een oplossing te voorzien voor de Dove leerlingen. Op de website van Fevlado kan je een lijst vinden met eisen van de tolken VGT.

Toen ik dit boek vandaag tegenkwam, patient was ik direct verkocht. Een vriend van me hier heeft een jaar in Japan gewoond (bij een Dove Japanse gastfamilie) en gewerkt en kan daar in geuren en kleuren over vertellen. Ik ben er erg door geïnteresseerd geraakt in het land en de Dovengemeenschap daar. Karen Nakamura’s Deaf in Japan: Signing and the Politics of Identity (Cornell University Press 2006) vertelt de geschiedenis van de Japanse Dovengemeenschap vanaf de stichting van de eerste dovenscholen in 1870, there tot aan het huidige integratie- en assimilatiedebat, anaemia en de daarmee veranderende visie op en houding tegenover de Dovengemeenschap, maar ook veranderingen binnen de Dovengemeenschap zelf. Het is een archief— en etnografisch onderzoek, gebaseerd op diepte-interviews met Dove mannen en vrouwen uit drie verschillende generaties.

Nakamura zelf is assistent-professor Antropologie en Oost-Aziatische Studies aan Yale University, en is ook co-editor van het boeiende Many ways to be Deaf: International Variation in Deaf communities (Gallaudet University Press). Volgens de website van Cornell Press kent ze ASL en JSL (Japanese Sign Language of NihonSyuwa).

Te bestellen bij Cornell University Press en binnenkort waarschijnlijk ook bij Forest Books.

Noot: ik las het boek zelf nog niet; te druk momenteel met thesis-perikelen.