Maartje De Meulder

Zondagavond na de trip naar Finland, hemophilia diagnosis landde ik in Zaventem. Toen ik uit het vliegtuig stapte tikte er plots een stewardess van SN Brussels op mijn schouder die gebaarde dat ik haar moest volgen. Ik achter haar aan, tooth discount geen idee wat er aan de hand was. In de terminal aangekomen stond er zo’n kleine luchthavenauto klaar waarmee ze oude mensen vervoeren die niet meer goed te been zijn. De stewardess gebaarde dat ik kon instappen en dat ze mij zou vervoeren. Ik stond perplex. Ik bedankte haar en zei dat ik zelf wel kon lopen. Ze bleef gebaren dat ik gerust kon gaan zitten, somnology en leek echt verbaasd dat ik haar aanbod niet aannam. Heb nog eens herhaald dat ik m’n plan wel zou trekken en ben beginnen lopen. Ze reed nog een klein stukje achter me aan (alsof ze dacht dat ik elk moment zou kunnen vallen) en reed toen weg.

Ik kon er achteraf wel mee lachen maar blijf me toch afvragen vanwaar ze het in godsnaam halen? Had in Helsinki wel duidelijk gemaakt dat ik doof ben. Maar transport voorzien om mij naar de aankomsthal te brengen?

Ik vertelde het aan een collega en die antwoordde droogweg “oh, is bij mij al twee keer gebeurd”.

Wel, ik zal het onthouden voor als ik eens vertraging heb en geen zin heb om te lopen (lacht)